L-asparaginezuur, vaak gewoon asparaginezuur genoemd, is een aminozuur - de bouwsteen van eiwitten en noodzakelijk voor verschillende andere processen in het lichaam. Je kunt bijvoorbeeld aminozuren voor energie verbranden, ze omzetten in vet en andere moleculen, of ze gebruiken om je eigen cellulaire eiwitten te maken.
Video van de dag
Aminozuren
Aminozuren zijn kleine op koolstof gebaseerde moleculen die uw cellen voor een aantal doeleinden nodig hebben. Je verkrijgt ze wanneer je eiwitten eet; enzymen in de maag en in je dunne darm breken voedingseiwitten af in hun samenstellende aminozuren, en je absorbeert ze in de bloedbaan en uiteindelijk in de cellen. Er zijn 20 "normale" aminozuren, plus een paar gemodificeerde aminozuren - waarvan L-asparaginezuur één is.
L-asparaginezuur
Alle aminozuren hebben drie dezelfde groepen gebonden aan een centraal koolstofatoom: een "COOH" -groep, een "NH3" -groep en een waterstof. Ze hebben ook elk een aparte zijketting; asparaginezuur is "CH2COOH." De reden voor de "L" voor de naam asparaginezuur is dat asparaginezuur, net als de meeste andere aminozuren, asymmetrisch is en bestaat in twee vormen van spiegelbeeld. Slechts één vorm, aangeduid met de L, komt van nature voor in eiwitten.
Gebruik
Zoals alle aminozuren kan uw lichaam asparaginezuur gebruiken om uw cellen van energie te voorzien; de cellen verbranden het om ATP te produceren, of adenosine trifosfaat, dat een cellulaire energievaluta is. Hoewel asparaginezuur nuttig is, is het niet essentieel in het menselijke dieet - je lichaam maakt het van een molecule genaamd oxaloacetaat, dat je produceert wanneer je brandstof metaboliseert, ongeacht of de brandstof koolhydraat, eiwit of vet is.
Gespecialiseerd gebruik
Er zijn een paar dingen die je lichaam kan doen met asparaginezuur dat geen ander aminozuur kan geven. Het stimuleert een neurale receptor genaamd de NMDA-receptor, die een rol speelt in geheugen en cognitie. Je kunt het ook gebruiken om verschillende andere aminozuren te maken, waardoor het bruikbaar is voor het voorkomen van aminozuurdeficiënties. Ten slotte speelt het een belangrijke rol bij de gluconeogenese, het proces waarbij glucose of suiker wordt gemaakt wanneer uw voorraad laag is.
