Iedereen kent de hoedentip. Als je iemand een hoed ophoudt, zeg je dat je hem respecteert of het werk dat hij doet. Maar daar gaat het niet om. Tegenwoordig - hoewel het een lange geschiedenis heeft in de beleefde samenleving die teruggaat tot de Middeleeuwen - is de 'hoedentip' zelfs een verbaal idioom geworden, bedoeld om te bedanken of te feliciteren. (Je ziet het ook vaak onderaan artikelen, in de vorm van ", " als een manier voor schrijvers om aan te geven waar ze oorspronkelijk informatie vandaan halen.) Dus hoe begon de hoedentip, in al zijn vormen, ?
Waarschijnlijk populair in Anglo-westerse samenlevingen in de door etiquette geobsedeerde 18e en 19e eeuw, verwijst de gewoonte van het kantelen of afzetten van iemands hoed naar de gebruikelijke praktijk om iemands hoed aan te raken of volledig van zijn hoofd te tillen als een beleefde manier van begroeten of afscheid nemen. Het werd als beleefd en respectvol beschouwd om een hoed volledig te verwijderen (om hem af te zetten) in een reeks van formele situaties; alleen fooien was prima voor informele groeten.
Brewers Dictionary of Phrase and Fable beweert echter dat het verwijderen van de hoed "een overblijfsel is van de oude gewoonte om de helm af te zetten als er geen gevaar meer is. Een man neemt zijn hoed af om te laten zien dat hij ongewapend in uw aanwezigheid." Volgens die logica waren de andere momenten waarop je je hoed moest verwijderen - bijvoorbeeld bij het betreden van een medische faciliteit of kerk, en vooral in aanwezigheid van een dame - logischer. Wat veranderde in een informele show van beleefdheid en etiquette begon als een demonstratie van kwetsbaarheid en vertrouwen.
Het laten vallen van iemands hoed werd een gevestigde gewoonte voor de respectabele, hoed-dragende adel (met name de Victorianen, hoewel de traditie door de eeuwen heen redelijk consistent is gedocumenteerd). Penelope J. Corfield, emeritus hoogleraar bij het Department of History, Royal Holloway, aan de Universiteit van Londen, legt de implicaties duidelijk uit in haar essay 'Dress for Deference and Dissent: Hats and the Decline of Hat Honour' uit 1989: 'Vooral, aangezien het hoofd symbool van autoriteit was, was het bedekken of blootleggen van het hoofd in de westerse samenleving voor mannen een belangrijk signaal van relatieve status. " Het concept en de verschillende praktijken van "hat honor" hadden grote sociale gevolgen (en was natuurlijk verbonden met de fijne kneepjes van het buigen).
De casual maar toch beleefde hoed-tipping sprak boekdelen op zichzelf, en toonde de smaak van een persoon terwijl tegelijkertijd een erkenning van sociale status mogelijk was; van een man uit de lagere klasse werd verwacht dat hij voor een uitgebreider gebaar zou gaan, waarbij hij zijn hoed volledig verwijderde, terwijl de persoon uit de hogere klasse alleen maar hoefde te tippen of zelfs zijn hoed aan te raken. Degenen die ernaar streefden om de sociale ladder te beklimmen, moesten hatelijke rituelen bestuderen als ze zouden slagen voor kennis van etiquette.
Naarmate de jaren verstreken, evolueerde het gebaar voor gewone burgers. Erving Goffman, een Canadees-Amerikaanse socioloog, suggereerde dat in de 19e en 20e eeuw de hoedentip vaker voorkomt als een methode om een sociale ontmoeting te beëindigen. Je geeft je hoed op; de andere man weet zijn mond te houden. Goffman wees ook op een mogelijk onderscheid tussen het begroeten van vreemden versus echte vrienden: je hebt je hoed gekanteld voor een vreemdeling, maar je bent volledig gebogen voor iemand die je kent.
Als een methode voor non-verbale communicatie, is de klassieke hat-tip tegenwoordig teruggebracht tot een eenvoudig herkenningspunt - dat trouwens, net als de ouderwetse etiquette-beweging, ook informele en formele vormen heeft: knik om je vrienden te begroeten, knik om je baas te erkennen.
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over hoe je je beste leven kunt leiden, klik hier om ons te volgen op Instagram!
