Jen Jones Donatelli is een freelance schrijver uit Cleveland, de hoofdredacteur van het weekblad Freshwater Cleveland en de moeder van een tweeling. Maar zoals ze vertelt in een persoonlijk essay voor The Greatist, terug op de middelbare school, was ze een trotse, slanke cheerleader. Naarmate ze ouder werd, begon ze verder te juichen, maar ze vergat nooit de spanning van het betreden van het stadion voor een grote wedstrijd.
Dus toen ze verslaafd raakte aan de langlopende CMT realityshow, Dallas Cowboys Cheerleaders: Making the Team, waarin de rigoureuze trainingskamp cheerleading hopefuls verdragen voor die begeerde witte laarzen, besloot ze dat ze genoeg had gedaan wachten. Het was tijd om zichzelf uit te proberen en te kijken of ze het als het ware kon brengen.
"Toen ik 35 werd, kreeg ik een gevoel van urgentie - het was nu of nooit", schreef ze. "Ik was me er goed van bewust dat ik ver boven de leeftijd (en het gewicht) van de meeste NFL-cheerleaders was, maar het verhaal van de 40-jarige Bengaalse cheerleader Laura Vikmanis gaf me een sprankje hoop. Het was tijd om naar de sportschool te gaan en te gaan ervoor - of laat de droom voorgoed los."
Dit is hoe de ervaring was. Dus pak je pom-poms en lees verder - en voor meer inspirerende verhalen van dappere vrouwen, ontmoet de vrouw die de zwaarste beklimmingen ter wereld overwint.
1 Het vereist gekke voedingsschema's en fitnessroutines
Op de middelbare school was Donatelli van nature slank, ondanks het feit dat hij een vast dieet volgde van graan en hero subs. Maar, zoals de meesten van ons, vertraagde haar metabolisme als een volwassene, en ze worstelde om terug te keren naar haar ideale lichaamsbouw. Gemotiveerd door haar nieuwe droom begon Donatelli echter aan een intens fitnessregime.
"Ik begon zes keer per week te sporten, mezelf in Pilates, Zumba, Spin, yoga, kickboksen en gewichtheffen met wraak te werpen. Ik volgde burleske en hiphoplessen. Ik deed mee aan een uitdaging voor gewichtsverlies in mijn sportschool, die volgde mijn metingen en lichaamsvetpercentage… Ik wekte het magere eiwitdieet op dat ik van de infomercials had geleerd; ik verhoogde mijn training, trainde dagelijks - soms twee of meerdere keren; ik weigerde zakelijke lunches en diners, wetende de calorische lawine die vergezeld. Ik had al alcohol opgegeven, maar begon aloë vera-sap en eiwit / vlas smoothies toe te voegen aan mijn dagelijkse regime."
Tegen de tijd dat ze in mei in Dallas aankwam voor haar try-outs, was ze slechts twee pond verwijderd van haar streefgewicht.
2 Letterlijk een miljoen vrouwen proberen - zelfs grootmoeders
"Toen ik aankwam in het Cowboys Stadium voor de auditie, waren er al meer dan 400 meisjes in de rij. Het was een aantrekkelijk pakket, met voormalige cheerleaders van de Pro Bowl, captains van het college dansteam en zelfs middelbare scholieren op het punt van afstuderen. van slechts een klein handjevol meer dan 30 - waaronder een 56-jarige die de oudste DCC in de geschiedenis wilde zijn, en een 62-jarige oma die een schildklieroperatie had ondergaan en zich realiseerde dat 'het leven te kort was' om niet achterna te gaan jouw dromen."
3 Ja, je moet er op je best uitzien voordat je gaat zweten
"De dag verliep als volgt: ga naar het 'pluis en bladerdeeg'-gebied voor verfraaiing, hoor een peptalk van onverschrokken leider Kelli Finglass en ga dan naar de proefvloer in groepen van vijf voor het zorgvuldig gecultiveerde panel van juryleden (inclusief een zonnestudio) eigenaar en de DCC fitness-goeroe). " En als u op zoek bent naar een zelfvertrouwen boost, mis deze 15 positieve lichaamsbevestigingen niet die echt werken.
4 De druk in krankzinnigheid
Eens stond ze op voor de juryleden "onder de niet aflatende schittering van de hete CMT-realityshows", was het moment waarop ze had gewacht eindelijk aangekomen. Maar het ging niet helemaal zoals gepland.
"Ik begon doelbewust in mijn freestyle-combinatie en maakte snel rookie-fout nr. 1: mijn haar raakte gevangen in mijn lipgloss en bedekte mijn gezicht volledig. Mijn cheercarrière had me getraind nooit te stoppen voor snafus, dus ik bleef doorgaan, hoewel ik waarschijnlijk leek op Cousin It. Ik beging toen rookie fout nr. 2: volledig blanco op mijn choreografie. Ik ging in de volledige paniekmodus en eindigde met een onflatteuze squat en een andere, even ongeïnspireerde bewegingen. Terwijl de muziek afrondde, we stond voor de rechters voor de laatste controle. Mijn haar bleef aan mijn lippen kleven. Ik haastte me van het podium af, verbijsterd en verbijsterd."
5 De ervaring was het zeker waard
Gezien het feit dat het niet helemaal ging zoals gepland, schreef Donatelli dat het haar niet verbaasde dat ze de halve finale niet had gehaald. Na afscheid te hebben genomen van haar collega-concurrenten en "nog een laatste blik te hebben genomen op het holle Cowboys Stadium" reed ze terug naar het hotel en viel flauw "van toenemende uitputting en teleurstelling."
Toen ze wakker werd, besefte ze echter dat hoewel ze het team niet had gemaakt, de ervaring zelf de moeite waard was om te juichen.
"Ik was zo lang zo geobsedeerd door mijn lichaam dat ik mijn echte doel uit het oog verloor - mijn levenslange liefde voor dans eren en genieten van een laatste hoera… Met de DCC auditie-ervaring vinkte ik mijn bucketlist af - voor beter of erger - ik besloot mezelf een schouderklopje te geven en verder te gaan… De ervaring hielp me te beseffen dat hoewel ik misschien niet zo dun ben - en niet langer professioneel dansmateriaal ben - ik een gelukkige vrouw ben, met een ondersteunende echtgenoot, een vervullende baan en een leven waar ze van houdt - rondingen en zo. En dat alleen is meer dan genoeg."
