Ann was pas zeven jaar oud toen de symptomen voor het eerst begonnen. Ze woonde in een klein stadje in Michigan en ging voortdurend naar artsen met klachten over bizarre, jeukende en pijnlijke plekken op haar lichaam, evenals spijsverteringsproblemen. Uiteindelijk kreeg ze de diagnose auto-immuunziekte en coeliakie en begon ze met een glutenvrij dieet dat sommige van haar problemen leek te verminderen, al was het maar tijdelijk.
Twintig jaar later werkte Ann als kinderverzorgingsspecialist in New York City, en haar cijfers begonnen plotseling slechter te worden, vier hobbels werden 14 in slechts een kwestie van maanden. "Ik kon nauwelijks eten zonder ziek te worden en was de hele tijd geestdodend moe", vertelde ze ons.
Wanneer ze naar de dokter ging, zei ze, ze zouden haar vertellen dat ze hun "kleine mysterie" of "medische eenhoorn" was, wat haar toenemende frustratie alleen maar verhoogde. Waar ze ook ging, het leek alsof niemand haar precies kon vertellen wat er mis was met haar. Het blijkt dat ze een zeldzame vorm van de ziekte heeft die ongeveer 38 procent van de Amerikaanse bevolking treft: kanker.
Wat volgt is een verslag van de dag in april 2017 toen ze hoorde van haar diagnose, inclusief haar verrassende eerste reactie en hoe ze besloot verder te gaan. Dus lees verder - en voor meer informatie over Ann's ongelooflijke strijd met lymfoom, weet dat dit is hoe haar leven was na haar diagnose van kanker.
1 "Ik werd gepord, geprikt en trok…"
Shutterstock
Een paar jaar geleden in New York City heeft Anns bezorgde vriend haar aangespoord om naar een nieuwe dermatoloog te gaan om te kijken naar de bultjes op haar huid. De dermatoloog vermoedde dat ze 'pre-lymfoom' had, een term die verwijst naar subtiele waarschuwingssymptomen van kanker. Ze werd uiteindelijk verwezen naar Memorial Sloan Kettering in New York, dat het US News & World Report de afgelopen 30 jaar als een van de beste ziekenhuizen voor kankerzorg heeft gerangschikt.
"MSK is echt een andere medische wereld, waar de hightech de lowtech ontmoet en iedereen daar ziek is op een of andere manier die gezien of ongezien is, " zei Ann. "Mijn eerste paar afspraken, ik merkte dat ik bijna naakt op een liggende onderzoeksstoel lag met vier artsen en vijf stagiaires die naar mijn lichaam keken, porren, porren, trekken en discussiëren. Zoals een CT (computertomografie) -technologie het verwoordde: gewend om je broek hier vrij snel te laten vallen. ''
Gezien haar verwijzing zou je denken dat kanker het eerste zou zijn waar ze op testten. Maar, zegt Ann - vanwege aansprakelijkheidsadvocaten en verzekeringsmaatschappijen - ze sloten al het andere uit dat ze maar konden bedenken voordat ze uiteindelijk testten voor 'de Grote C.'
"Ik denk dat het over het algemeen heel goed en heel voorzichtig is, wat alle artsen zijn omdat het niet hun schuld is. Het zijn de verzekeringsmaatschappijen, omdat ze ervoor moeten zorgen dat ze worden betaald voor de testen die ze op hun patiënten doen, wat begrijpelijk is, en ze hebben zoveel nodig om te bewijzen dat ze specifieke tests nodig hebben, vooral voor oncologie, dat het verschrikkelijk is voor de patiënt."
Uiteindelijk, na meer dan zes maanden testen, kreeg Ann eindelijk degene die ze nodig had. "Tegen die tijd hadden ze niet alleen een dermatologische oncoloog binnengebracht, maar ook een interne. Ik wist dat er iets mis was toen mijn interne oncoloog binnenkwam, een rollende ontlasting ophaalde en naast me ging zitten in mijn badjas en nu maar al te vertrouwde examenstoel en zei: 'Dus hebben we je meerdere biosieën getest op een clonaliteit…'"
Ze had lymfoom, een brede term die een kanker beschrijft die begint in cellen die deel uitmaken van het immuunsysteem van het lichaam.
2 Onvoorspelbaar - en onverklaarbaar - glimlachte ze.
Shutterstock
"Ik had waarschijnlijk de meest bizarre reactie, omdat ik net begon te glimlachen, " zei ze. "Op dat moment kon het me niet schelen wat het was, zolang ik maar iets had om het te noemen."
Ze voelde ook een zekere opluchting, omdat de diagnose betekende dat ze eindelijk stappen kon nemen om beter te worden. Haar gezondheid kon immers niet slechter hebben gevoeld. "Op dat moment was ik heel, heel ziek, " zei ze. "Ik kreeg constant verkoudheid. Ik was erg zwak, dus ik kon niet echt eten. Ik was ongeveer twintig pond afgevallen. Ik was aan het verliezen van kleur, ik was erg moe. Ik had donkere kringen onder mijn ogen. Mijn haar werd dunner. Dus het was als een grote last die ze van me ophieven door me te vertellen wat er mis was. '
3 Ze voelde ook extra druk om beter te worden.
Shutterstock
Haar oncoloog zei dat ze zou moeten bespreken of ze al dan niet van plan was om binnenkort kinderen te krijgen, omdat ze zou moeten beginnen met het nemen van ernstige medicijnen die zwangerschappen bemoeilijken en misschien zelfs iemand steriel maken.
Ann was toen 28 en hoewel ze niet van plan is om meteen kinderen te krijgen, wist ze dat ze ze ooit in de toekomst zou willen. Dus te horen dat ze misschien niet in staat zou zijn - slechts enkele momenten na het leren van haar diagnose van kanker - was, zoals ze beschrijft, volkomen overweldigend.
4 Ze belde en keek toen naar Vrienden.
Shutterstock
Ze belde eerst haar zus om het nieuws te brengen. De reactie van haar zus was erg vergelijkbaar met die van Ann: "Nou, godzijdank hebben ze je iets verteld . Laten we er nu iets aan doen."
Ze hadden meteen een strategie om het aan hun moeder te vertellen, die artsen wantrouwig was, gezien het feit dat Ann's vader was overleden als gevolg van medische fouten toen Ann slechts 18 jaar oud was.
Ze had niet echt honger, maar ze at de Kind-bar die haar vriendje altijd voor haar inpakte voor het geval ze vergat te eten. Ze belde hem vervolgens om hem te informeren over haar diagnose. Hoewel ze allebei vermoedden dat dit het probleem zou kunnen zijn, was hij geschrokken dat zij dat was.
Ze nam een taxi naar huis ("mijn immuunsysteem was laag door de immunosuppressiva / lichte chemo, dus ik probeerde de metro te vermijden, " zei ze), en omhelsde haar vriendje, die nog steeds opdook van het nieuws.
"Ik was klaar om er niet over te praten, " zei ze. "Dus we keken naar Friends , onze go-to-feel beter show en genoten van elkaars gezelschap."
5 Het leven vandaag
Shutterstock
Helaas heeft het verhaal van Ann nog geen 'gelukkig einde'. Na meer dan een jaar chemotherapie schakelden haar artsen haar over op radiotherapie. In het beste geval, zei ze, zullen ze iets vinden dat de kanker uit haar lichaam zal verdrijven. In het ergste geval zal het uitzaaien en naar haar milt, lever, hersenen of beenmerg gaan.
Als een onfeilbare optimist leeft Ann haar leven in de veronderstelling van het beste geval.
"Ik heb al de ergste dag van mijn leven gehad, wat de plotselinge dood van mijn vader was, en weet je wat, ik heb die dag overleefd, en ik heb de dagen daarna overleefd, " zei ze. "En toen kreeg ik de diagnose kanker en weet je wat, ik heb die dag ook overleefd. Dus laat ik mezelf nooit bang zijn dat ik de dag niet zal overleven."
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over hoe je je beste leven kunt leiden, klik hier om ons te volgen op Instagram!
Diana Bruk Diana is een hoofdredacteur die schrijft over seks en relaties, moderne datingtrends en gezondheid en welzijn. Lees dit volgende
Scoor je eigen privéarts
Oké, dus je bent niet met een dokter getrouwd. Maar conciërge medicijnen zijn misschien wel het op één na beste.
6 eenvoudige testosteronboosters die u vandaag kunt proberen
10 leuke goede voornemens voor het nieuwe jaar
4 Beste Smoothies voor een nulbuik
Als je de kracht had om je leven in slechts 30 seconden te verbeteren, zou je het dan gebruiken?
5 eenvoudige keukenbewegingen
Breng elke maaltijd en elk cocktailuurtje naar het volgende niveau met deze trucs die slechts enkele minuten duren.
De juiste manier om iemand te helpen die aan een hartstilstand lijdt
Alles wat je over reanimatie hebt geleerd, is verkeerd.
Alles wat u moet weten over Ikigai, de nieuwe hygge
Maak kennis met de volgende "levensfilosofie" -trend die de hele wereld verovert.
