Alex Russell staat op het punt overal te zijn. Op SWAT , de hybride procedurele slash-action-hybride van het CBS die begin november in première gaat, speelt hij Jim Street (die naam!), Een hard opladend kanon dat hard werkt om in het team te passen. Elders speelt hij tegenover Daniel Radcliffe in Jungle , een dodelijk avontuur dat zich afspeelt in de Amazone, en Rabbit , een Australische indie die het filmcircuit rondt. Zijn nieuwste film, het brandweerman-drama Only the Brave (met in de hoofdrol Josh Brolin, Taylor Kitsch en Miles Teller) arriveert vandaag officieel in de theaters.
De 29-jarige zoon van een chirurg en een verpleegster die binnenhuisarchitect werd, groeide op Down Under, waar hij uiteindelijk landde in Chronicle , Carrie en Unbroken . En deze herfst stijgt zijn sterrendom. Na een lange dag filmen in LA, sprak Russell met Best Life over het vermijden van de typecast van een personage met telekinese-krachten, het uitvoeren van zijn eigen stunts en het overleven van de harde Australische Outback. En voor meer geweldige interviews, mis onze sit-down met White Famous ' Jay Pharoah niet.
Je IMDB-pagina bevat dit absurde stukje trivia: "Hij speelde in twee films over gepestte tieners met beledigende ouders die telekinetische krachten verwerven en op hol slaan: Chronicle (2012) en Carrie (2013)." Maakte je je zorgen om typecast te zijn als iemand die in de film speelt over gepeste tieners met beledigende ouders die telekinetische krachten krijgen en op rooftochten gaan?
Ik kan je niet vertellen hoeveel telekinese-films ik heb moeten afwijzen. Nee, daar maak ik me helemaal geen zorgen over. Maar ik was me zeker bewust van de ironie dat de allereerste film die ik na Chronicle maakte Carrie was . Het was vreemd en interessant om opnieuw met dat onderwerp om te gaan. De tweede keer was ik jaloers omdat ik de krachten niet kreeg. Chloë Grace Moretz verzamelde alle krachten. Maar ik zou graag bij alle dergelijke projecten betrokken zijn. Alles dat fantastisch is en out of the box, maar erin slaagt een geaardheid te handhaven. Wie wil daar nou niet bij betrokken zijn?
Je bent tegenwoordig een drukke man.
We zijn net klaar met fotograferen. Ik ben ook in de postproductie geweest voor een korte film met mijn broer die in Australië is. Het is een beetje gek geweest.
Dat is een moeilijk tijdsverschil.
Dat is een groot deel ervan. Hij is 17 of 18 uur vooruit. Het wordt 19.00 uur voor mij en 13.00 uur voor hem. Het was absoluut interessant. We hebben de film mede geregisseerd. Dat maakt het moeilijker omdat we allebei op alles moeten afmelden. De volgende keer zou hij kunnen produceren en zou ik kunnen regisseren, of omgekeerd. We hebben gezworen nooit co-regie te voeren als we niet tegelijkertijd op dezelfde plek kunnen zijn.
Waar gaat het over?
Het heet Come Correct , wat een spreektaal is dat in feite betekent: voorbereid en respectvol opdagen. Het gaat over een eenvoudige, jonge kerel die een chique, verwende cocktaillounge ingaat en Bundaberg Rum bestelt. Het is een drankje met een laag voorhoofd in een inrichting met een hoog voorhoofd. De barman schopt hem eruit, maar dan daagt het hoofdpersonage hem uit voor een cocktailshake-off. Het hele ding is deze belachelijke, dwaze komedie over deze jongens die het uitvechten in de wereld van de mixologie.
Wat heb je vandaag gefotografeerd voor SWAT ?
We waren aan het fotograferen in de studio. We doen veel dingen op locatie in de show, wat leuk is om te doen en helpt bij het authenticiteitsniveau, maar alles op het hoofdkantoor van SWAT staat op het goede podium. Er was niet veel actie vandaag, maar de dagen zijn altijd vol. De show is zo ambitieus.
Hoe verschilt het tempo van een show als SWAT van een studiofilm?
Ik heb studiofilms gemaakt waar Roger Deckker acht jaar over doet om een opname te maken. Dan zie je het en het lijkt op de Sixtijnse Kapel op het scherm. En ik heb de snelste, zwaarste indie gedaan. We deden er dit jaar een genaamd Brampton's Own die we in acht dagen opnamen. Dat is gewoon gek. Met SWAT is het geld er om een bepaald niveau van productiewaarde te krijgen, maar het is nog steeds elke dag crunch-tijd. Er is geen ontspanning. Het is krap.
Je hebt een stuntman om het meeste werk te doen, maar wat is het meest ambitieuze dat je hebt gedaan?
Onlangs fotografeerden we een aflevering waarin mijn personage naar een situatie toe rijdt waar we weten dat er een paar slechteriken zijn. We varen in de Dodge Charger. Ik ben aan het rijden. De scène speelt zich af dat de slechteriken opstijgen, ik zweep de auto, slingerend, glijdend, driftend, rennend om deze hoek. Ik zag het gebeuren met de stuntdrivers. Ze drijven rond en doen al die gekke dingen met de camera's buiten de auto. Toen lieten ze me in de auto stappen. Ze zetten drie camera's op de auto en zetten Shemar Moore, de ster van de show, op de passagiersstoel. Ze zeiden dat ik niet moest afdrijven, alleen maar omhoog moest gaan en een U-bocht moest maken. Maar toen ik het deed, verloor ik wat grip. Het was geweldig. Ik dacht bij mezelf: "Ik rijd in deze Dodge Charger met meer dan $ 1 miljoen aan camera-apparatuur erop en de ster van de show naast me. Gelukkig hebben we onze veiligheidsgordels om."
Waarom ben je begonnen met acteren?
Toen ik een kind was, was ik het dikke kind. Ik was niet populair. Ik werd gepikt op school. Ik heb het niet naar mijn zin gehad. Mijn favoriete tijd van de week was vrijdagavond. We zouden McDonald's krijgen. Dat was de familie traktatie. Ik zou naar Video Easy gaan, wat onze videotheek was, en ik zou iets uitkiezen. Het was mijn favoriete, favoriete ding om te doen. Het is nog steeds vandaag. Ik ga naar Arclight en zie films. Ik hou zoveel van hen om naar te kijken, en ik denk dat dit zich vertaalt als een deel van hen.
Tips om te overleven in de Australische Outback?
Het eerste wat ik zou zeggen is geen advies van Alex Russell nemen. Maar als je advies van Alex Russell wilt nemen, let dan op dit: drink niet het laatste van je water, eet dan een pak zout en azijnchips en besef dan dat je verloren bent.
Een real-life verhaal?
Het was technisch gezien niet in de Outback, maar ik ging op bezoek bij een van mijn beste vrienden op de boerderij van zijn ouders. Hij wilde me meenemen om deze waterval te zien. We reden deze berg op, over deze onverharde weg, en een tijdje de jungle in. Toen stapten we uit en begonnen te lopen. We lopen en lopen en lopen. Hij bleef maar zeggen dat de waterval dichtbij was. We bleven lopen. We kwamen eindelijk bij wat hij de waterval noemde, maar er was geen water daar. We gingen zitten en praatten een beetje. Toen begonnen we terug te lopen. Mijn vriend zweeg, keek vooruit, keek terug op de manier waarop we kwamen en keek rond. Ik vroeg hem of we verdwaald waren. Hij zei ja. Hij wist niet waar we waren. We hadden net ons water op en hadden wat chips gegeten. Ik had een vreselijke smaak in mijn mond en ik wilde alleen maar water. We waren ongeveer vier uur verdwaald. Het was eng.
Klinkt filmisch. Je had een camera moeten meenemen.
Dat hadden we moeten doen. Een echte gemiste kans.
