Voor degenen die niet trans zijn en voor degenen die zich op hun gemak voelen bij mannelijke of vrouwelijke voornaamwoorden, zijn "hij", "zij" en "zij" slechts woorden. Het zijn enkele lettergrepen die nauwelijks een tweede gedachte krijgen. Maar wanneer je trans of nonbinary bent, wordt "zij" genoemd wanneer je de voorkeur geeft aan "zij" of wordt hij aangeduid als "hij" wanneer je overgaat, veel meer dan eenvoudige semantiek.
Geprefereerde voornaamwoorden zijn net zo intiem als namen. We hebben de neiging om mensen te respecteren die liever hun middelste naam of een bijnaam hebben in plaats van de naam die op hun geboorteakte staat. Maar als het gaat om de voornaamwoorden die iemand vraagt om gebeld te worden, wordt diezelfde hoffelijkheid vaak niet geboden.
Eind januari 2017 publiceerde Poynter een artikel over mijn lokale journalistieke nieuwsbrief. Natuurlijk was het een professionele overwinning, maar voor mij ging de functie niet alleen over mijn nieuwste passieproject; het was ook een subtiele maar krachtige openbare aankondiging van mijn voornaamwoorden. Ik wilde deze ene clausule - "Stevens, die niet-binair is en het enkelvoud gebruikt" zij 'voornaamwoord "- om een wereld van verschil te maken. Het was mijn manier om de wereld te vertellen dat ik niet langer wilde worden genoemd door de voornaamwoorden "zij", "haar" en "haar", maar in plaats daarvan door de geslachtsneutrale voornaamwoorden "zij", "hen" en " van hen."
Ik ging weer aan het werk nadat het artikel was gepubliceerd met een veer in mijn stap. Toen ik mijn e-mails doorzocht, doofde een uitnodiging voor een groepsuitje al snel mijn nieuwverdiende vertrouwen uit: 'Dames', begon de e-mail. De begroeting was vertrouwd, vriendelijk en te goeder trouw bedoeld. En toch kwam het voor mij op als een soort persoonlijke afwijzing. Het toonde aan dat de collega die het had verzonden nog steeds mijn steeds meer uitgeputte verzoeken negeerde om te stoppen met naar mij verwijzen op vrouwelijke manieren. En het betekende dat het Poynter- artikel niet het magische feeënstof was waarop ik hoopte dat het zou zijn.
Gender-termen vertellen ons veel over elkaar. Ze vertellen anderen hoe we onszelf zien en hoe we bekeken willen worden. In het Engels kondigen voornaamwoorden meestal iemands geslacht aan, een vaag concept dat sommigen proberen te vereenvoudigen door het te combineren met het nog steeds gecompliceerde onderwerp van biologische seks. Dus als transgenders vrienden, collega's en geliefden vragen om een nieuwe reeks voornaamwoorden te gebruiken, is de reactie van de knieën vaak verwarring of afkeer. In het geval van niet-binaire mensen die enkelvoud "zij" gebruiken of die genderneutrale adresvoorwaarden (zoals "ze" of "ve") verkiezen, is de reactie meestal ronduit weigering.
Die weigering is ook niet altijd openlijk. Mijn gesprekken over voornaamwoorden met de collega die die uitnodiging had gestuurd, waren eigenlijk altijd beleefd en respectvol geweest. Ze zou me verzekeren dat ze het begreep en het zou proberen. Maar die geruststellingen kwamen niet in actie. In feite hebben de meeste van de weinige collega's die ik over mijn niet-binaire identiteit vertelde, de informatie erkend en geaccepteerd voordat ze teruggingen naar wat ze voorheen deden.
Omdat niemand leek te luisteren, liet ik het uiteindelijk vallen. Ik stopte met corrigeren en stopte beleefd met het vragen van mijn voornaamwoorden. Maar ik ben niet vergeten wat hun stilzwijgende weigering inhield: een gebrek aan aandacht van hun kant en een gebrek aan maatschappelijke macht op de mijne.
Shutterstock
De beslissing om dat geslacht te vergeten - of te negeren - is ingewikkelder dan mannelijk en vrouwelijk meestal verborgen in debatten over de juiste grammatica. Een groot aantal publicaties beschouwt het enkelvoud "zij" als te verwarrend, ook in strijd met de Engelse regels. En toch, in informele gesprekken lijken mensen geen moeite te hebben met enkelvoud "zij". Bij het verwijzen naar iemand wiens geslacht en naam niet bekend zijn, zullen bijvoorbeeld weinig mensen waarschijnlijk de uitdrukking 'hij of zij' uiten. In feite is enkelvoud "zij" ouder dan het enkelvoud "jij" - ouder zelfs dan Shakespeare en Chaucer, die het beiden in hun werken gebruikten.
Dus wanneer iemand weigert enkelvoud "zij" te gebruiken in verwijzing naar mij, of klaagt dat het te moeilijk is, weet ik dat de klacht niet over grammatica gaat, maar over mijn niet-binaire identiteit. Het gebruik van enkelvoud "zij" zou voor die persoon een onbegrijpelijke realiteit bevestigen. Het is een erkenning dat mijn voornaamwoorden concurreren met, en in feite verstoren, welke veronderstellingen de persoon heeft gemaakt over mijn identiteit - dat ik bijvoorbeeld een vrouw ben of dat ik me comfortabel voel in de sociale rollen die aan die genderidentiteit zijn toegewezen.
Uiteindelijk is me "zij" noemen nadat ik om "zij" heb gevraagd een teken van gebrek aan respect; het is een bewering dat mijn begrip van mezelf minder belangrijk is dan de eerste indrukken van iemand anders. En het is een vermoeiende ervaring, vooral wanneer deze massaal wordt herhaald. Of het nu de Associated Press is die niet-binaire muzikant Sam Smith verkeerd gebruikt of Elle 's gebruik van vrouwelijke voornaamwoorden voor FX Pose- ster Indya Moore, niet-binaire en transgenders worden herhaaldelijk eraan herinnerd dat de veronderstelde concrete regels van de Engelse hoffelijkheid de troef zijn. Het lijkt erop dat eenvoud belangrijker is dan nauwkeurigheid.
Het gebrek aan respect dat gepaard gaat met verkeerd geslagen is, heeft een bijzonder langdurig effect in kwetsbare situaties, rond mensen die anders vertrouwd zijn als empathisch en vriendelijk. Tijdens mijn tweede sessie met een nieuwe therapeut heb ik bijvoorbeeld gezegd dat ik me niet langer op mijn gemak voelde als anderen naar mij verwezen of me als een vrouw beschouwden. Nadat ik had uitgelegd dat ik niet-binair was, vertelde ik haar dat ik worstelde met het isolement en de depressie die gepaard ging met voortdurend te horen krijgen dat mijn eigen zelfbeeld verkeerd was.
"Je hoeft alleen maar los te komen, meisje, " antwoordde de therapeut vrolijk, grijnzend alsof de grap grappig was, in plaats van klein. "Ik ga je meisje noemen."
Dat antwoord, hoe bedoeld ook, verzekerde dat ik nooit een follow-up sessie had geboekt. Het gebrek aan respect woog zwaarder dan alle toekomstige hulp die de therapeut had kunnen bieden.
Shutterstock
Ja, het correct of onjuist genereren van iemand kan ook het verschil zijn tussen het verdienen van iemands bedrijf en het verliezen ervan. Als freelance-schrijver heb ik gewerkt met klanten die mij correct in gender e-mails zullen opnemen, maar wiens doorgestuurde correspondentie de neiging vertoont om die kleine hoffelijkheid te vergeten wanneer ik niet onmiddellijk deel uitmaak van het gesprek. Die interacties vertellen me welke editors ik moet vertrouwen en met wie ik bewaakt moet blijven.
Evenzo draag ik vaak een speld met mijn voornaamwoorden wanneer ik in het openbaar rondloop. Coffeeshops en restaurants waar ik correct geslacht ben, verdienen mijn terugkeerzaken; wanneer ik 'mevrouw' wordt genoemd, maakt het mij daarentegen bang om door de deur te lopen.
Het herkennen van de voornaamwoorden van trans- en niet-binaire mensen lijkt misschien niet belangrijk, vooral voor degenen die nooit de frustratie en verbanning hebben ervaren die gepaard gaan met constant verkeerd zijn gegenereerd. Maar als de gevoelens van anderen belangrijk voor u zijn, dan zou het gebruik van voorkeurspronomen - terwijl een aanpassing - geen beproeving moeten zijn. De kosten van het gebruik van "zij" wanneer u liever "zij" of "hij" gebruikt, zijn absoluut niets. De kosten om dit niet te doen, kunnen echter veel groter zijn. En voor meer manieren om te stoppen met het per ongeluk beledigen van mensen, lees dan de 11 stereotypen die mensen moeten stoppen met geloven in de LGBTQ-gemeenschap.
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over hoe je je beste leven kunt leiden, klik hier om ons te volgen op Instagram!
