Uw arts kan uw body mass index of BMI gebruiken als een manier om uw gewicht en uw risico op gewicht te beoordelen -gerelateerde gezondheidsproblemen, waaronder hoge bloeddruk, hartaandoeningen, diabetes type 2 en bepaalde soorten kanker. BMI is geen directe maat voor overtollig lichaamsvet omdat de berekening voor BMI geen onderscheid maakt tussen gewicht dat afkomstig is van vet en gewicht dat afkomstig is van spieren of botten. Hoewel het geen perfecte maat is voor iedereen, wordt BMI beschouwd als een vrij nauwkeurige indicatie of u een normaal, gezond lichaamsgewicht heeft of niet.
Video van de dag
Normaal BMI-bereik
BMI evalueert het lichaamsgewicht in verhouding tot de lengte. Het wordt berekend door uw gewicht in ponden te delen door uw lengte in inches, in kwadraat, en het resultaat vervolgens te vermenigvuldigen met een conversiefactor van 703:
BMI = gewicht in pond / (hoogte in inches x hoogte in inches) x 703 > Bijvoorbeeld, een persoon die 130 pond weegt en 5 voet 5 duim lang is zou BMI als volgt berekenen: BMI = 130 / (65 x 65) x 703 = 21. 6.
Een normale BMI wordt gedefinieerd als een BMI die ergens in het bereik van 18. 5 tot 24. 9 valt, dus de persoon in het vorige voorbeeld heeft een normale BMI. Er zijn echter nog drie andere BMI-categorieën. Een BMI-score lager dan 18. 5 wordt als ondergewicht beschouwd, terwijl een score tussen 25 en 29 ligt. 9 kwalificeert als overgewicht en een BMI-score hoger dan 30 punten voor obesitas.
In de kern is BMI een wiskundige relatie tussen gewicht en lengte, en wat onder de BMI-parameters als normaal wordt beschouwd, is breed. Omdat de BMI-formule veronderstelt dat het gewicht met een bepaalde snelheid toeneemt naarmate de lengte toeneemt, hebben kortere mensen kleinere lichaamsgewichtbereiken voor een normale BMI - en andere BMI-categorieën - dan hogere mensen.
Bijvoorbeeld, een volwassene van 5 voet lang zou een normale BMI hebben bij een gewicht van 97 tot 127 pond, volgens tabellen van de National Institutes of Health. Iemand die 5 feet 6 inches lang is, zou een normale BMI hebben bij een gewicht van ergens tussen de 118 en 154 pond, terwijl een volwassene die 6 voet lang is, tussen 140 en 183 pond zou moeten wegen om een normale BMI te hebben.
BMI en gezondheid
Hoewel een normale BMI niet noodzakelijkerwijs betekent dat u gezond bent, heeft iemand met een normale BMI gemiddeld een lager risico op het ontwikkelen van bepaalde chronische aandoeningen dan iemand met een hogere BMI. Betere gezondheid is sterk geassocieerd met het hebben van een normale BMI, volgens een onderzoek uit 2006 gepubliceerd in het International Journal of Obesity. De grote studie vergeleek de BMI-waarden van ongeveer 11, 400 gezonde mannen en vrouwen.De studie wees uit dat gezonde mannen en vrouwen - waar gezondheidsniveaus worden gedefinieerd door bloeddruk, bloedlipiden en bloedglucosemetingen, algemene medische geschiedenis en gezondheidsbeïnvloedende gedragingen zoals lichaamsbeweging en roken - veel minder vaak een BMI hebben die kwalificeert hen als te zwaar of zwaarlijvig, in het bijzonder als de gezondheidsniveaus toenemen. Statistische gegevens onthulden dat de mediane BMI voor gezonde mannen in de studie 24,5 was, terwijl de gemiddelde BMI voor gezonde vrouwen 21 was.
Beperkingen van BMI
BMI is een screeningsinstrument, geen diagnostisch hulpmiddel, dus hoewel het wordt gebruikt als een indirecte meting van overtollig vet om uw potentiële gezondheidsrisico's te beoordelen, is het niet noodzakelijkerwijs een accurate voorspeller van die risico's. Een reden hiervoor is dat BMI geen rekening houdt met de vetverdeling. Dus als uw gewicht normaal is maar u te veel buikvet heeft, classificeert uw BMI-nummer u ten onrechte als gezond. De waarheid is dat als je een onevenredige hoeveelheid vet rond je buik draagt, je een hoger risico hebt om type 2 diabetes, hartaandoeningen en andere gezondheidsproblemen te ontwikkelen - zelfs als je BMI als normaal wordt beschouwd.
BMI kan mensen met hogere gewichten ook op ongepaste wijze classificeren. Het is tamelijk ineffectief wanneer het wordt gebruikt om atleten te screenen, voornamelijk omdat het geen onderscheid maakt tussen vetweefsel en mager weefsel. Volgens de BMI-normen is het niet ongebruikelijk dat fit, gespierde atleten zich kwalificeren als overgewicht en bodybuilders met zeer weinig vet om zich te kwalificeren als zwaarlijvig, omdat beide groepen meer wegen vanwege een overvloed aan spierweefsel.
