Ze zeggen dat slechte dingen altijd in drieën gebeuren. Welnu, twee jaar geleden waren er maar twee slechte dingen nodig om mijn huwelijk in de problemen te brengen.
Op een vroege winterochtend kwamen mijn man John en ik erachter dat zijn zus kanker had. Een paar dagen later verloor ik mijn baan in de verkoop bij een zeer gerenommeerd bedrijf waar ik negen jaar had gewerkt.
Het was een van de moeilijkste tijden die John en ik als koppel doormaakten. We vertrouwden sterk op onze beide lonen om de hypotheek en onze rekeningen te betalen, en we wisten niet of een enkel inkomen het zou verminderen. Ik bracht mijn dagen door op jobwebsites, mijn slaapkwaliteit verslechterde en mijn angstniveaus gingen door het dak. Tussen de praktische stressoren van werkloosheid en de emotionele stressoren van de ziekte van mijn schoonzus waren we allebei radeloos.
Er gingen een paar weken voorbij en zonder veelbelovende professionele vooruitzichten, voelde ik me op geen enkele manier, vorm of vorm goed over mezelf. Bijna zes weken na mijn werkloosheid, realiseerde ik me dat er iets vreselijk mis was in mijn huwelijk: John en ik hadden helemaal geen seks gehad. Niets. Voor sommige paren klinkt anderhalve maand misschien niet als een groot probleem. Maar voor ons, nadat we de afgelopen acht jaar eerder minstens drie of vier keer per week seks hadden gehad, was het zeker buiten de norm.
We brachten veel tijd door met praten over zijn zieke zus, de gezinsdynamiek en mijn gebrek aan werk. We hadden diepgaande gesprekken over hoe we de kosten konden verlagen totdat ik weer iets stabiels vond. Het is begrijpelijk dat niets van dat geklets rijp was voor het voorspel.
Ik besloot dat het beste wat ik kon doen, was om rechtstreeks met John te praten over ons gebrek aan fysieke intimiteit. De volgende nacht in bed zei ik tegen hem: "Schat, het is al anderhalve maand geleden en we hebben ons helemaal niet als man en vrouw gedragen. Er is niets gebeurd in de slaapkamer."
Ik dacht dat het initiëren van het gesprek misschien tot een fysieke aanraking zou leiden, maar ik werd snel afgewezen. John zei dat er veel gaande was en dat hij niet in de stemming was geweest. "Ik ben moe, " vertelde hij me. "Laten we het morgenavond doen." Hij deed de lichten koud uit en ging slapen terwijl ik wakker lag, nog ongeruster en angstiger dan ooit tevoren.
Shutterstock
Welnu, de volgende nacht kwam rond en niets. Een paar weken gingen voorbij en nog steeds niets. Ik wilde het onderwerp niet opnieuw ter sprake brengen, omdat ik zeker niet opnieuw wilde worden afgewezen, dus kwam ik tot een eenvoudige conclusie: mijn man voelde zich niet langer tot mij aangetrokken.
Ik was ervan overtuigd dat onze relatie gedoemd was. Tal van scenario's begonnen door mijn hoofd te spelen. Misschien bedriegt hij me , dacht ik zelfs. Ik wist echt niet wat er aan de hand was, maar ik wist dat ik ten einde raad was het alleen te achterhalen.
Dus ging ik naar een therapeut. Ik heb er nooit iemand over verteld, want dat zou betekenen dat ik over de staat van mijn huwelijk moest vertellen, waardoor ik me schaamde en me schaamde. Ik besloot dat ik liever met een onpartijdige vreemdeling zou spreken dan dat ik het risico zou lopen te worden beoordeeld door mijn vrienden, die de neiging hadden te roemen over hoeveel geweldige seks ze hadden.
Maar zelfs het vooruitzicht om op een expert te leunen was angstaanjagend. Ik was versteend toen ik mijn eerste sessie binnenliep. Mijn keel was onverzadigbaar droog, maar ik probeerde niet te veel water te drinken omdat mijn blaas al nerveus was. Ondertussen was mijn maag gevuld met het soort niet-zo-geweldige vlinders waardoor ik het gevoel kreeg dat ik zou flauwvallen of overgeven.
Toen de therapeut me vroeg waarom ik daar was, rende ik bijna de kamer uit. Ik voelde me buitengewoon ongemakkelijk, beschaamd en misplaatst. Maar toen herinnerde ik me hoe moeilijk het was geweest en hoeveel moeite, energie en interne kracht het kostte om daadwerkelijk voor hem te zitten. Ik wilde het niet verspillen.
En ik ben blij dat ik dat niet deed. De therapeut bleek een echte redder in nood. In de loop van onze zes sessies liet hij me beseffen dat liefde geen seks is. Ja, seks kan een manier zijn om liefde te uiten, maar het is niet alles of het einde. Hij legde me uit dat er verschillende vormen van emotionele intimiteit zijn en dat ze niet allemaal fysiek hoeven te zijn.
Hij hielp me ook in te zien dat John en ik misschien nog steeds van elkaar hielden, maar we werden allebei emotioneel afgesloten omdat we ons zorgen maakten over zijn zus en onze financiën. En hij wees er ook op dat ik niet effectief met John had gecommuniceerd. Een gezonde relatie had eerlijkheid en openheid nodig. Ik had zoveel tijd in mijn hoofd doorgebracht, dat ik John - of ons huwelijk - geen echte vechtkans had gegeven.
Shutterstock
Hij stelde voor dat John en ik gingen zitten om te praten over hoe we ons echt voelden. Een paar maanden eerder zou het idee om mezelf klaar te maken om weer afgewezen te worden door mijn man, emotioneel of fysiek, me verlamd. Maar die avond ging ik naar huis, vastbesloten om met John te praten.
Toen ik hem vertelde dat ik dacht dat we moesten praten, was hij het daar volledig mee eens. "Ik dacht dat je je niet meer tot mij aangetrokken voelde, " zei hij en begon het gesprek. Ik was geschokt. Ik vertelde hem dat ik hetzelfde aan hem had gedacht en plotseling overspoelde een golf van opluchting ons.
We hebben afgesproken om meer open te communiceren en een duidelijke inspanning te leveren om weer contact met elkaar te maken. Ik stelde voor om eens per week een date night te doen, waar we ook wat aan de hand waren, we zouden tijd vrijmaken om samen uit te gaan, weg van de afwas in de gootsteen en de stress thuis. We bleven eraan vast en al snel gebeurde het meest verbazingwekkende: we lachten en hadden weer plezier samen. Dat was wat uiteindelijk miste in ons huwelijk.
In slechts een paar weken hadden John en ik onze relatie op wonderbaarlijke wijze opnieuw aangewakkerd en kwam de seks gewoon vanzelf als resultaat. We hielden zeker nog steeds van elkaar en de chemie was er nog; Ik denk dat het net verborgen was achter de stress en depressie die we ervoeren.
Twee jaar later snel vooruit en dingen met John en ik zijn nog nooit zo goed geweest. Ik heb een nieuwe baan gevonden en John's zus is eindelijk in remissie van haar kanker. Alles in de slaapkamer is erg gezond en terug naar normaal, en we kunnen zelfs een grapje maken over de tijd dat het misging. Ik weet nu dat met de mogelijkheid om zowel om onszelf te lachen als over onze zorgen te praten, John en ik alles kunnen doorstaan.
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over hoe je je beste leven kunt leiden, klik hier om ons te volgen op Instagram!
