Je hebt je waarschijnlijk al eerder afgevraagd: "Als mijn man me bedroog, wat zou ik dan doen?" Gooi je hem eruit? Hem failliet? Nooit hem onze kinderen weer laten zien? Natuurlijk, dat is wat we denken dat we zouden doen. Maar dat is allemaal slechts hypothetisch.
Zeldzaam is de vrouw die zegt: "Als mijn man me bedroog, zou ik hem terugnemen." Natuurlijk niet. Wie blijft er bij een cheater? Statistisch gezien doen veel vrouwen dat - de meesten zelfs, inclusief ik. Ja, ik ben een van de 81 procent van de vrouwen die bij hun man zijn gebleven nadat ze ontrouw waren (althans, volgens een studie uit 2018 van Trustify).
Maar laat me je iets vertellen: ik ben net zo verrast als iedereen.
Ik was 10 jaar getrouwd toen mijn man bekende dat hij een affaire had met zijn assistent. Ik was een 42-jarige moeder van drie jonge kinderen. Ik was mijn 12e boek aan het afronden. Het leven was druk. Het leven was goed - totdat het niet zo was.
Ik had mijn twijfels over de hoeveelheid tijd die mijn man doorbracht met zijn vrouwelijke assistent. Maar met een groot project op hun kantoor was het logisch - of zo zei ik tegen mezelf. Mijn vrienden waren het daarmee eens. "Met haar?" ze spotten toen ik mijn zorgwekkende bezorgdheid deelde. "Doe niet zo belachelijk."
Toen, op een avond, toen mijn man op zakenreis was met zijn assistent, probeerde ik hem te bereiken en dat lukte niet. Plots wist ik het gewoon. Er is geen andere manier om het te beschrijven. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik paranoïde was.
Maar de volgende dag, toen hij eindelijk zijn telefoon opnam, eiste ik de waarheid. En hij gaf het aan mij - gedeeltelijk. Ze kusten een keer. Nou, meer dan eens heeft hij verzaakt.
Shutterstock
Ik stond erop dat hij onmiddellijk thuis zou komen als hij zelfs maar een klein beetje hoop had om ons huwelijk te redden. Hij deed. Terwijl hij de paar uur terug reed, liep ik rond in ons huis en wringde mijn trillende handen zoals Lady Macbeth. Ik was in shock. "Wat ging ik doen?" Ik kreunde hardop.
In de loop van de volgende dagen sijpelde uiteindelijk het hele verhaal uit. Mijn man bekende dat hij vier jaar lang een affaire had gehad. Four. Jaar.
Zoals zovelen die het verraad van een partner ontdekken, waren mijn emoties overal. Ik schudde mijn man om 3 uur wakker en vroeg om te weten "Waarom? Waarom heb je het gedaan? Waren we niet gelukkig?"
Mijn woede schudde het huis. "Hoe durft hij?" Ik zou roken. "Wat was er mis met hem?"
Ik zou schommelen tussen woede en uitputting. Elke dag probeerde ik de beste moeder te zijn die ik kon, terwijl ik ook probeerde het laatste hoofdstuk van mijn boek af te maken, waar mijn redacteur steeds ongeduldiger over werd. Dus bleef ik maar één voet voor de andere zetten. "Later, " dacht ik. "Later zou ik beslissen of ik zou blijven of gaan."
Omdat dit is wat niemand je vertelt over ontrouw: het is zo-je-op-je-knieën verwoestend dat hem eruit trappen het laatste is dat je de energie hebt om te doen. Er is alles voor nodig om gewoon te ademen, om het bloeden te stoppen, om je kinderen 's nachts in bed te stoppen zonder op te krullen naast hen die huilen.
Maar ik kon me niet zo laten zien. Omdat we het onze kinderen niet hebben verteld. Ze waren te jong. Ik dacht dat ze er uiteindelijk achter zouden komen wanneer ons huwelijk uit elkaar viel, hoewel ik me niet kon voorstellen dat ze het hele verhaal zouden vertellen.
Schop hem eruit? Misschien later. Maar op dit moment? Op dit moment hoef je alleen maar uit te zoeken hoe je je kunt kleden voor het werk, en lunch te maken voor je kleuters, en de tandartsafspraak te annuleren die je je niet kunt voorstellen met een kei in de grootte van je affaire.
Dat was ik. Dat is een heleboel van ons.
Shutterstock
Ik vertelde bijna niemand over de zaak van mijn man, behalve mijn moeder, die me een vraag stelde: "Houd je van hem?" "Ja, " zei ik tegen haar. "Ik denk het."
'Dan vecht je voor je huwelijk, ' zei ze. Maar ik had niet de energie om voor mijn huwelijk te vechten. Ik had het gevoel dat ik voor mijn leven vocht.
Ik verloor gewicht, genoeg dat mensen die eerder hadden gezegd dat ik er 'geweldig' uitzag, begonnen te vragen of ik in orde was. Ik heb ze niet verteld wat er aan de hand was. Ik kon het medelijden of de minachting niet verdragen.
Dat is een ander onderdeel van vals spelen waar we niet genoeg over praten. Vaak nemen mensen aan dat als een man bedriegt, dat betekent dat zijn vrouw een sluwheid was, een zeur. Ze liet zichzelf gaan. De andere vrouw was sexy en interessant. Hij was aan het inruilen. Daarom is het zo schokkend voor zovelen van ons dat onze mannen vreemdgaan met iemand die eruit zag… nou ja, gewoon.
Omdat hier nog iets is dat niemand je over ontrouw vertelt: hij heeft niet vals gespeeld omdat er iets mis was met jou, of zelfs met je huwelijk. Hij speelde vals omdat er iets mis was met hem . En hij dacht dat hij het antwoord kon vinden in de fantasie van een affaire.
Ik ging naar een therapeut die me aanspoorde om mezelf te geven zolang ik dit moest regelen en om te leren mezelf te vertrouwen. Vertrouw mezelf? Het kostte me vier jaar om te beseffen dat mijn man een affaire had. Hoe kon ik mezelf ooit vertrouwen?
Zes maanden nadat hij de affaire had toegegeven, maakte mijn man uit de hand een opmerking over een bezoek aan een stripclub met een collega enkele jaren eerder. Huh? Ik vroeg me af. Mijn man heeft geen stripclubs bezocht. Of deed hij dat?
Ik deed mijn trouwring af. 'Jij, ' hield ik vol, 'gaat me alles vertellen.'
En dat deed hij.
Shutterstock
Het bleek dat het niet alleen zijn assistent was. Er waren anderen. Tientallen. Hij had dit probleem al lang voordat hij me zelfs had ontmoet. Hij was in therapie voor seksverslaving, vertelde hij me, opgerold in de foetushouding. Zijn handen bedekten zijn gezicht alsof hij allebei zijn schaamte wilde bedwingen en zichzelf wilde beschermen tegen mijn woede, mijn schok, mijn walging.
Plots keek ik naar deze man - de vader van mijn kinderen - en voelde… medelijden. Hij was in stukken. Mijn kinderen hadden een hele vader nodig. Ik vertelde hem dat ik hem alleen kon beloven dat ik zijn vriend zou zijn als hij hiervoor hulp zocht. Ik dacht dat ik - zodra hij volledig hersteld was - zou vertrekken. Of hij zou. Hoe dan ook, ons huwelijk kon dit niet overleven. Ik was er zeker van.
Het leven bleef een achtbaan van gekke hoogtepunten en verdovende dieptepunten. We hadden een paar maanden van wat eufemistisch "hysterische binding" wordt genoemd, wat frequent, intens en wild vrijen is. Het is verrassend gebruikelijk in paren die met ontrouw omgaan, hoewel het wat schaamte kan veroorzaken. Per slot van rekening heeft deze kerel gewoon je hart gebroken en kun je nu geen genoeg van hem krijgen?
Uiteindelijk stopte ons seksleven helemaal. De intimiteit voelde te veel. Ik slingerde wild tussen de wetenschap dat het voorbij was en hoopte dat het niet zo was. En ik probeerde me comfortabel te voelen met die onzekerheid.
Terwijl ik probeerde te genezen, zag ik mijn man het pijnlijke werk doen van tientallen jaren van verdriet opgraven, geconfronteerd met langdurig onderdrukt misbruik en herhaaldelijk opdagen om me te steunen in mijn eigen pijn. Ik begon dingen voor hem te voelen waarvan ik niet had gedacht dat ik het ooit nog zou kunnen: respect, mededogen, liefde.
Het heeft lang geduurd, iets dat niemand je over ontrouw vertelt: het kan jaren duren om er doorheen te komen. Twee tot vijf, zeggen de experts, hoewel twee naar mijn mening te optimistisch is.
Dus hier ben ik. Meer dan een decennium later, in een 'tweede huwelijk met mijn eerste echtgenoot', zoals psychotherapeut Esther Perel het verwaand zegt. Waren blij. Ons huwelijk voelt voor het grootste deel rijk en diep en leuk aan. Zoals elk oud echtpaar hebben we onze problemen. Mijn man bijvoorbeeld, heeft nog steeds de neiging om moeilijke gevoelens te compartimenteren, terwijl ik ze liever onder een microscoop leg. We zijn aan het werk.
Maar wat ik heb geleerd, is dat er veel meer reacties op ontrouw zijn dan we doen geloven. Vrouwen die vertrekken zijn niet noodzakelijk sterker dan vrouwen die blijven. Gewoon rechtop blijven bij het omgaan met dergelijk verraad is het werk van een held. Einde verhaal.
Er is een gezegde op Betrayed Wives Club, de website die ik heb gemaakt om me te helpen genezen van de ontrouw van mijn man: "Mijn liefdesverdriet, mijn regels." Ik heb mijn huwelijk herbouwd op basis van mijn regels, die eerlijkheid, transparantie en wederzijds respect zijn. Je mag je eigen keuzes maken op basis van die van jou.
En voor de andere kant van een affaire, hier is ik bedrogen op mijn echtgenoot. Dit is wat ik wou dat ik van tevoren had bekend.
Dit essay is voor de duidelijkheid bewerkt en gecondenseerd .
