Zelfs als je nog nooit hebt geprobeerd surfen, weet je wie Laird Hamilton is. Een van de grootste namen in extreme sporten, hij heeft de moderne vorm van big-wave rijden praktisch twee decennia geleden uitgevonden. En vandaag, op 53-jarige leeftijd, blijft hij een van de meest geconditioneerde atleten ter wereld. Hier, het onderwerp van de nieuwe documentaire Take Every Wave: The Life of Laird Hamilton herinnert aan de tijd dat hij een aantal echt monstergolven onder ogen zag en leefde om het verhaal te vertellen.
"Op een ochtend hoorde ik de monsters voor de noordkust van Maui stampen. De grote golven slaan vaak op tijdens de nacht. Je ligt in je bed en probeert te slapen, maar je kunt de golven voelen opbouwen. Wanneer een 80-voeter breekt, de fundering van het huis beeft, daarom woon ik in Maui: de golven komen naar je toe, het is mijn taak om er klaar voor te zijn.
"Het bericht verspreidde zich vrij snel dat enorme sets werden gevormd; niet bij de wereldberoemde Jaws-break in Peahi, die ik op een heldere dag vanuit mijn huis kan zien, maar op een punt een paar mijl ten westen, genaamd Outer Sprecks. Ik belde mijn oude surfpartner Brett Lickle en op weg naar het strand.
"Brett was een lid van het 'strap-team' van de vroege jaren '90, de bemanning van big-wave surfers die ik heb gewerkt met het ontwikkelen van de techniek van surfen met behulp van waterscooters om een surfer snel tussen de golven te slepen. De tow-in stijl laat je daar binnenkomen om golven te berijden die groot genoeg zijn om schepen te laten zinken. Veel van mijn beste ritten op de grootste golven zijn op camera vastgelegd. Maar vanmorgen hebben harde wind, regen en gebrek aan zicht geaarde helikopters. Geen camera's vandaag.
"Brett en ik reden met een driezits waterscooters uit Baldwin Beach Park. Iets minder dan een mijl uit de kust bereikten we de Outer Sprecks break. De golven rolden op in enorme golven, met gezichten in hoogte variërend van 50 tot 80 voet Stelt u zich eens voor: een gebouw van 10 verdiepingen dat 30 kilometer per uur op u af komt, gevolgd door elke 30 seconden door een ander gebouw van 10 verdiepingen.
"Die ochtend waren er geen wipeouts, alleen de ene overtreffende trap na de andere. Brett zou later zeggen dat hij dacht dat ik beter dan ooit heb gesurft, en dat het niet hebben van camera's daar nog specialer was. We hebben de ochtend doorzocht, nam een lunchpauze, en ging toen terug naar buiten. De golven stegen zelfs hoger dan in de ochtend en werden nog dichterbij gebundeld. Toen sleepte Brett me in een goliath, een 80-voeter, minstens een zo grote golf als we ooit hadden gezien.
"Het slepen en loslaten verliep soepel, maar ik sloeg de golf een schaduw hoog op zijn gezicht. Ik probeerde lager in de golf te gaan en in de loop te stoppen, maar ik paste een slag te laat aan. Terugkijkend, Brett en ik deed alles goed, maar soms in de oceaan, is strak zijn niet genoeg. Ik trok me terug, schoot mijn plank naar rechts en sprong uit de achterkant van de golf, ontsnapte aan de crush van water.
"Ik dobberde in de deining en Brett dook in het vaartuig om me op te pikken. De volgende golf boorde zich op ons neer, dus op het moment dat ik aan boord was, scheurde Brett naar de wal. Maar ik hoorde het gebrul van de golf achter ons Een fractie van een seconde later werden we met een gigantische hand van het vaartuig geslagen.
"De golf hield me 30 seconden onder water. Ik kon mijn armen of benen niet bewegen. Ik probeerde niet in paniek te raken en wachtte tot mijn drijfvest me naar de oppervlakte zou tillen. Maar 30 seconden lang je adem inhouden als je hart klopt 200 slagen per minuut is alsof je het 5 minuten vasthoudt als je in een stoel zit.
"Vier gigantische golven beukten ons. Eindelijk werden we uit de crashzone gedreven. Brett dreef ongeveer 50 voet van me af, maar het vaartuig was een kwart mijl verwijderd. Ik keek naar Brett en zijn gezicht was grijs." I heb een tourniquet nodig, 'riep hij.
'De aluminium vin van een reservebord had de achterkant van Brett's linkerbeen van de knie tot de enkel opengesneden. Bloed stroomde uit de snee en vertroebelde het water. Ik dacht meteen dat het zijn dijslagader opende.
"Er waren geen andere surfers in zicht, en we waren een halve mijl uit de kust. Ik realiseerde me dat het allemaal op mij lag. Ik trok mijn wetsuit uit en bond het rond zijn been boven de wond. Toen zwom ik in een dode sprint naar de waterscooter, helemaal denkend, Brett bloedt dood. En al dat bloed zal de Tijgerhaaien binnenbrengen. Man, wat vertel ik zijn vrouw? Wat vertel ik zijn kinderen?
"Ik ging naar de waterscooter en stak hem aan. De radiofoon aan boord werkte nog steeds. Dus daar sta ik, grimmig naakt, uit de sprint van een halve mijl en het pak slaag dat ik van de golven nam en riep 911 terwijl ik terug rende om op te rapen Brett.
"Haaien hadden hem nog niet gevonden, maar hij zag er niet beter uit. Ik schreeuwde de kust in met één arm om Brett en een ambulance ontmoette ons op het strand. Het bleek dat Brett's dijslagader intact was, maar de wond zou uiteindelijk 53 nietjes nodig hebben om te sluiten.
"Toen de ambulance Brett eenmaal had weggehaald en ik wist dat het goed met hem ging, draaide ik me om en keek naar de plek waar de monstergolven nog steeds op de buitenste spatten braken. Ik moest terug naar daar. Onmiddellijk. Het lijkt misschien vreemd, maar ik leven volgens een bepaalde code. Ik sluit het niet af. Teruggaan zou mijn gevallen vriend eren. Het zou ook alle aanhoudende angsten aanpakken. Ik zie angst als een gezonde, constructieve emotie. In feite, als onderdeel van mijn trainingsschema, Ik heb me altijd als doel gesteld om een keer per dag bang te zijn, ik ging terug naar buiten en reed een dag die zowel verschrikkelijk als triomfantelijk was.
"Zie, ik zie mijn leven als het volgen van twee lijnen in een grafiek. Eén lijn toont mijn fysieke systemen, dingen zoals conditionering, VO2 max, en spiervezels met snelle spiertrekkingen, en die lijn wordt ofwel afvlakkend of neemt geleidelijk af naarmate ik ouder. De andere lijn toont de immateriële zaken - volwassenheid, ervaring, oordeel, passie, perspectief - gestaag stijgend. De twee lijnen kruisen elkaar op een interessante plaats en ik beschouw die plaats als mijn piek. Het is geen punt, maar een plateau. Peak is niet echt een product van je lichaam, maar van je enthousiasme. Ik ben van plan om lang, heel lang op dat plateau te leven."
Volg ons nu op Facebook voor meer verbazingwekkend advies om slimmer te leven, er beter uit te zien en je jonger te voelen !
