Vijf jaar geleden was ik een succesvolle, alleenstaande moeder van twee die in een middelgrote stad woonde. Zoals veel werkende moeders, was mijn leven een eindeloze cyclus van kinderen afzetten, vastzitten in het verkeer, werken, weer vastzitten in het verkeer en kinderen oppakken. Huisvesting in de stad was duur, dus we woonden in een klein stadshuis zonder achtertuin en brachten onze avonden door in het stadspark, waar ik angstig als een helikopter rond mijn kinderen zweefde. Het was niet het grote stadsleven dat ik voor mezelf had gepland, noch de idyllische jeugd die ik voor hen wilde.
Toen ontmoette ik iemand via een online datingsite. Hij woonde in een klein stadje van slechts 700 mensen per uur van de stad. De eerste keer dat ik hem reed, voelde alles zo vertrouwd aan. De grote oude huizen, het kleine handjevol bedrijven en de vele lege winkelpuien. Ik had me niet kunnen voorstellen dat we minder dan een jaar later zouden trouwen en ervoor zouden kiezen om onze grote gemengde familie in een van die oude huizen op te voeden, net als de huizen om me heen die opgroeiden.
Het leven in een kleine stad is een beetje surrealistisch. Tijdens mijn ochtendloop kan ik in ongeveer 15 minuten van de ene kant van ons kleine dorp naar de andere komen. Ik zeg hallo tegen een oudere vrouw die haar hond uit laat, en mijn buurman die zijn rozen water geeft. Ik passeer 100-jarige boerderijen, met verf die van hun doorhangende voorportieken afbladdert. Ik jog door het dorpspark, rond een groot wit tuinhuisje waar een band speelt op 4 juli. Ik omzeil een modderige geul rond een oude metalen draaimolen, geëtst door generaties kleine voetjes. Het is net als de set van Gilmore Girls , alleen zonder een diner dat goede koffie serveert.
Shutterstock
De hoofdstraat loopt door het centrum van de stad - een landweg met twee rijstroken met snelheidsborden van 35 km / u om passerende auto's te vertragen. We hebben een kerk, een bank, een graanlift, een dealer voor tweedehands auto's en een bar. Dan is er de chiropractor-kliniek die het bakstenen gebouw heeft overgenomen waar ze de wekelijkse krant drukten, en een klokkenwinkel, die op de een of andere manier erin is geslaagd om open te blijven in het tijdperk van online winkelen.
Een paar straten verderop is er de brandweerkazerne voor de vrijwillige brandweer waar jaarlijks een pannenkoekenvoer wordt gehouden, en het honkbalveld waar de kleine competitie op hete zomeravonden speelt. In de andere richting is er een schoonheidssalon, een wapenwinkel, de basisschool van mijn kinderen en een oud postkantoor, waarvan de postbeambte me vertelt dat ze haar toekomstige pensioen moet afsluiten.
Het voelt zo vertrouwd en veilig, en dat gevoel van veiligheid heeft me geholpen een ander soort moeder te worden dan ik in de stad was. Ik kan mijn vier oudste kinderen naar buiten sturen om te spelen zonder me zorgen te maken dat ze gewond raken - en wetende dat als ze dat doen, iemand hen zal helpen. We stellen grenzen en avondklok in op hun leeftijd en vaardigheden, in plaats van elke beweging te volgen. Als ouder van een klein stadje kan ik ademen - zelfs ontspannen.
Als vrouw voel ik me ook veiliger. Ik heb honderden kilometers gereden op onverharde wegen in de buurt van ons stadje - zo anders dan hardlopen in de stad, waar ik constant alert was. Ik heb mijn pepperspray ingeruild voor koekjes voor nieuwsgierige boerenhonden met wie ik paden kruisen. Ik weet dat als ik ooit ook gewond raakte of betrapt in de regen, ik op elke deur om hulp kon kloppen, net zoals ik hulp zou bieden aan een vreemdeling die op de mijne klopte.
Omdat ik thuis werk, is mijn favoriete onderdeel hoe stil het hier is. De verkeersgeluiden en sirenes van de stad zijn vervangen door zingende vogels, tjirpende krekels en zelfs koeien loeien. Ik zie vossen en herten aan de rand van de stad, waar geplaveide straten veranderen in grindwegen omzoomd met velden van maïs, groene weiden en een blauwe lucht van horizon tot horizon. Ja, het is net zoals je hebt gehoord in je favoriete country-nummer.
Zoals je zou verwachten, zijn de kosten van levensonderhoud hier veel lager. We kunnen een enorm huis veroorloven - ook met een grote achtertuin - voor veel minder dan mijn kleine huur in de stad. Maar we betalen aanzienlijk meer voor stroom en internet, die beide bijna elke dag uit lijken te gaan. Ik zie mijn vrienden niet of drink niet zo vaak een fatsoenlijke kop koffie als ik zou willen. Het dichtstbijzijnde winkelcentrum en ziekenhuis liggen op ongeveer 30 minuten, en we zijn een volledig uur van goed Thais eten.
Shutterstock
En dan zijn er de niet-monetaire kosten van leven buiten de gebaande paden. Soms voel ik me geïsoleerd, maar het kan ook een zelfopgelegd isolement zijn. Het is moeilijk om je kinderen klaar te maken om ergens naartoe te gaan, punt uit - maar het is nog moeilijker als het minstens 30 minuten met de auto is om ze ergens anders heen te brengen dan naar school of het dorpspark.
Onze buren zijn voor het grootste deel vriendelijk… soms te vriendelijk. Je kunt niet op straat lopen zonder met iemand te praten, of je dat wilt of niet. Ik mis de anonimiteit van het stadsleven. Hier, als ik een conflict heb met een buurman, zal iedereen het weten voordat de dag voorbij is. De school van mijn kinderen heeft een vergelijkbare roddelmolen op kleinere schaal. Als er maar 13 kinderen in je klas zijn, is een ruzie met een vriend of een gênant moment 'letterlijk het ergste', zeggen mijn kinderen.
Soms maak ik me zorgen dat ik de mogelijkheid heb ingeruild om mijn kinderen op te voeden in een diverse, inclusieve gemeenschap voor vrijheden in kleine steden. En eerlijk gezegd zijn er momenten dat ik niet weet of ik de juiste keuze heb gemaakt.
Naarmate mijn kinderen ouder worden en hun behoeften veranderen, kunnen we teruggaan naar de stad om hen meer verschillende kansen en mensen te bieden. Het lijkt er echter ook op dat hier vooruitgang wordt geboekt. Naarmate nieuwe ontwikkelingen opkomen, waarbij landbouwgrond wordt vervangen door rijen huizen met koekjessnijders voor jonge gezinnen, verandert ons stadje en wordt het diverser.
Voor nu voel ik me gelukkig dat ik mijn kinderen naar buiten kan sturen om te spelen en te genieten van de rustige eenzaamheid van het leven hier, net zoals mijn moeder vroeger deed toen we kinderen waren die opgroeiden in een klein stadje. We hebben zeker geen verkeerslicht, maar we hebben gemeenschap, cultuur en serene eenzaamheid. En voor meer informatie over de voordelen van wonen buiten de stad, bekijk je The Best Things About Living in the Suburbs.
