Het is normaal voor kinderen van alle leeftijden om zure reflux te ervaren - de beweging van maagzuur back-up van de slokdarm naar de mond. Wanneer die reflux problemen veroorzaakt zoals pijn in de borst of bovenbuik, pijn en ontsteking in de sinussen, keelpijn of heesheid die laryngitis, terugkerende pneumonie of moeilijk te beheersen astma wordt genoemd, wordt dit zuurreflux genoemd. Kinderen met een zure refluxziekte kunnen verlichting krijgen door bepaalde voedingsmiddelen en dranken en blootstelling aan tabak te vermijden. Als die veranderingen niet genoeg zijn, kan de behandeling medicatie vereisen en, in het ergste geval, een operatie.
Video van de dag
Veranderingen in levensstijl
Veranderingen in voedselinname en blootstelling aan toxische stoffen is de eerste stap in de behandeling van zure reflux bij kinderen. Chocolade en gekruide gerechten kunnen de reflux verergeren en het vermijden ervan kan de symptomen helpen verminderen. Vermijden van drankjes met cafeïne of een hoog zuurgehalte zoals frisdrank, sinaasappelsap en gebottelde ijsthee kan ook helpen. Borstgevoede kinderen met zure refluxziekte kunnen verbetering ervaren als hun moeders koemelk en eieren uit hun dieet beperken. Het toevoegen van verdikkingsmiddel aan de formule van een baby vermindert niet de hoeveelheid zuur die haar maag verlaat, hoewel het kan voorkomen dat het haar mond bereikt. Blootstelling aan tabak, zowel direct door roken als passief roken, moet worden vermeden, evenals alcoholgebruik.
Bij volwassenen met overgewicht met zure reflux is ook het verminderen van overgewicht een aandachtspunt, maar deze inspanning is bij kinderen ingewikkelder en mag niet worden geprobeerd zonder eerst de arts van uw kind te raadplegen. Baby's hebben ook minder reflux wanneer ze rechtop staan of op hun magen liggen, maar het risico op wiegedood is groter dan dat van reflux, en baby's moeten alleen op hun buik liggen als ze wakker zijn en goed in de gaten worden gehouden.
Medicatie
Voor kinderen met een zuurterugvloeiingsziekte die symptomen blijven hebben ondanks het eerder genoemde dieet en de eerder genoemde veranderingen in de blootstelling, kunnen medicijnen worden gebruikt om maagzuur en de effecten ervan te verminderen. Antacida worden vaak gebruikt om symptomen van maagzuur bij volwassenen te behandelen, maar het is niet aangetoond dat ze bij kinderen werken. Bovendien kan langdurig gebruik problemen veroorzaken, dus deze vrij verkrijgbare medicijnen mogen alleen kortdurend worden gebruikt bij kinderen. Slechts twee belangrijke klassen van voorgeschreven medicijnen worden gebruikt om kinderen met zure refluxziekte te behandelen. Histamine-2-receptorantagonisten blokkeren maagcellen die zuur produceren. Protonpompremmers blokkeren de laatste stap in de afscheiding van zuur in de maag. Ze kunnen allebei nuttig zijn, maar kunnen ook ongewenste bijwerkingen veroorzaken. Zorgvuldige afweging met de zorgverlener van uw kind moet worden uitgevoerd voordat met een van deze geneesmiddelen wordt begonnen.
Chirurgie
Voor kinderen met de ernstigste symptomen van zure refluxziekte, bij wie geen andere behandeling effectief was, kan een operatie worden overwogen. De meest gebruikelijke procedure is fundoplicatie en omvat het omhullen van het bovenste deel van de maag rond het onderste deel van de slokdarm om te proberen te voorkomen dat het zuur door de slokdarm terug beweegt. Er zijn aanzienlijke risico's voor deze procedure en kinderen worden zorgvuldig gescreend voordat deze interventie wordt overwogen.
Waarschuwingen en voorzorgsmaatregelen
De meeste kinderen met zure reflux zullen geen symptomen hebben die ernstig genoeg zijn voor de behandeling. Maar als uw kind een terugkerende zure smaak in de mond heeft, terugkerende pijn in de bovenbuik of pijn op de borst, terugkerende laryngitis of infecties aan de sinussen, astma dat moeilijk onder controle te krijgen is, moeite heeft om zwaar te worden of terugkerende pneumonie, moet u de zorgaanbieder van uw kind binnenkort raadplegen. bespreken of zure reflux de oorzaak zou kunnen zijn.
Medisch adviseur: Jonathan E. Aviv, M. D., FACS
