Achtergrond
Psychose verwijst naar een beperking van iemands vermogen om zijn omgeving waar te nemen en ermee te interageren. Enkele voorbeelden van psychotische kenmerken zijn hallucinaties (dingen zien, horen of voelen die er niet zijn) en waanideeën (geloven in dingen die niet waar zijn, ondanks bewijs van het tegendeel). Ziekten die psychotische kenmerken zoals schizofrenie, depressie met psychose en bipolaire stoornis kunnen omvatten, zijn al lang gevreesd en verkeerd begrepen. Het is pas in de afgelopen decennia dat wetenschappers beginnen te begrijpen wat psychose veroorzaakt en hoe het kan worden behandeld.
Behandelingstheorie
Onderzoek naar de fysiologische basis van psychose begon pas echt vooruitgang te boeken toen men eenmaal besefte dat hallucinogenen zoals LSD en mescaline serotonineagonisten zijn. Wat dit betekent is dat deze medicijnen dezelfde receptoren in de hersenen activeren die worden geactiveerd door een van de vele neurochemische signaalmoleculen (of neurotransmitters) die serotonine worden genoemd. Serotonine functioneert normaal gesproken in de hersenen om opwinding te reguleren. Met andere woorden, het bepaalt hoe wakker of in slaap je bent.
Werkend onder de hypothese dat patiënten met psychose misschien enig intern hallucinogeen in hun lichaam hebben vanwege de overeenkomsten tussen de effecten van de medicijnen en de ziektesymptomen, zochten onderzoekers naar dergelijke stoffen in het bloed, urine en hersenen van psychiatrische patiënten. Ze konden niets vinden, maar ze ontdekten wel welke serotoninereceptor specifiek de medicatie-effecten veroorzaakte (5-HT2A genoemd). Ze realiseerden zich dat het blokkeren van deze specifieke receptor de hallucinaties en wanen van een psychotische patiënt zou stoppen op dezelfde manier dat het blokkeren van LSD of mescaline zou stoppen met werken.
Onderzoekers ontdekten ook dat sommige medicijnen die ze al gebruikten om psychose te behandelen, reageerden op het dopamine-systeem, een andere neurotransmitter. Een van de functies van dopamine is het remmen van hersengebieden. Mensen met de ziekte van Parkinson verliezen bijvoorbeeld de remmende functie van dopamine in bepaalde gebieden en dit leidt tot de karakteristieke tremor. De gebruikte antipsychotica blokkeerden dopamine. Dit heeft wel wat symptomen geholpen, maar wat nu duidelijk is, is dat het te sterk blokkeren van dopamine verschillende negatieve bijwerkingen heeft, zoals bewegingsproblemen die lijken op die van een patiënt met Parkinson.
Er werden nieuwe geneesmiddelen ontdekt die het serotoninesysteem blokkeerden (om psychotische symptomen te stoppen) en het dopaminesysteem relatief alleen achterlieten (er waren dus minder bijwerkingen van Parkisonia). Deze werden "atypische antipsychotica" genoemd vanwege hun ongebruikelijke eigenschappen, maar ze zijn nu de meest gebruikte antipsychotische medicatie.
Seroquel
Seroquel (of Quetiapine) is een atypisch antipsychoticum dat het 5-HT2A-serotoninesysteem blokkeert. Daarom blokkeert het de overmatige opwinding die zowel psychotische hallucinaties als LSD-intoxicatie kenmerkt. Het blokkeert ook dopamine (zoals de meeste atypische stoffen), maar in mindere mate. Door dopamine te blokkeren, verbetert het de zogenaamde "negatieve" symptomen van schizofrenie, zoals afgestompte emotionele reacties en terugtrekking uit de samenleving. Helaas is geen enkele drug perfect en blokkeert Seroquel veel andere receptoren in de hersenen. Het blokkeert bijvoorbeeld histaminereceptoren die overmatige slaperigheid kunnen veroorzaken. Het blokkeert ook alfa-1-receptoren die een lage bloeddruk kunnen veroorzaken.
De zoektocht naar een perfect antipsychoticum gaat door, maar intussen hebben atypische antipsychotica zoals Seroquel de vooruitzichten voor patiënten drastisch verbeterd. met psychose.
