Obesitas treft 13 tot 32 procent van de bevolking, volgens een rapport uit 2007 in "Epidemiologic Reviews." Daardoor lopen veel mensen risico op consequenties op de lange termijn, zoals een hartaanval en een beroerte. Chirurgische behandelingen voor obesitas kunnen effectief zijn, maar kunnen ongewenste bijwerkingen veroorzaken. Deze behandelingen veranderen de chemie van het lichaam, wat aangeeft dat hormooninjecties vergelijkbare resultaten kunnen opleveren. Dergelijke natuurlijke behandelingen kunnen een veiliger alternatief bieden voor mensen die willen afvallen.
Video van de dag
Leptin
Het hormoon leptine produceert gevoelens van volheid, dus leptine-injecties moeten de eetlust onderdrukken en gewichtsverlies veroorzaken. Een experiment van 1999 beschreven in het "Journal of the American Medical Association," of "JAMA," getest deze hypothese bij zwaarlijvige mannen en vrouwen. Deelnemers injecteerden leptine of placebo elke ochtend gedurende vier weken. Deze injecties leidden tot gewichtsverlies bij alle proefpersonen. Wat nog belangrijker is, de patiënten ondervonden geen andere bijwerkingen dan lichte verwondingen op de injectieplaats.
Ciliaire neurotrofische factor
De stof ciliaire neurotrofe factor veroorzaakt de aanmaak van luteïniserend hormoon en prolactine. Deze drie hormonen spelen een cruciale rol in de vrouwelijke voortplanting. Ze kunnen ook de veranderingen in het lichaamsgewicht in verband met de menstruatiecyclus reguleren. In een paper uit 2003 in "JAMA" werd gekeken naar de impact van ciliaire neurotrofe factor op het lichaamsgewicht. Wetenschappers injecteerden obese volwassenen gedurende 12 weken dagelijks met ciliaire neurotrofe factor of placebo. De resultaten gaven aan dat hormooninname gewichtsverlies veroorzaakte ten opzichte van placebo. Veel patiënten ondervonden echter bijwerkingen. Toch werden de meeste van deze reacties veroorzaakt door de injectie, niet door het hormoon.
YY3-36
Het peptide YY3-36 onderdrukt de eetlust, waardoor het een kandidaat wordt als een gewichtsverlies hormoon. Een studie uit 2003 in de "New England Journal of Medicine" evalueerde deze hypothese bij obese en magere patiënten. Mannen en vrouwen ontvingen YY3-36 of placebo tijdens een enkele testsessie. Ze keerden op een later tijdstip terug naar het laboratorium voor de tegenovergestelde situatie. Alle proefpersonen die YY3-36 kregen, verbruikten minder calorieën na hormooninname. Er werden geen negatieve reacties gerapporteerd.
Schildklierafgevend hormoon
De medische literatuur heeft andere hormonen onthuld die mensen kunnen helpen af te vallen. Deze experimentele behandelingen zijn niet getest bij proefpersonen, maar testen in diermodellen heeft veelbelovend gemaakt. Een rapport uit 2010 in "Current Ageing Science" evalueerde het effect van schildklier-vrijgevend hormoon. Onderzoekers gaven knaagdieren dit hormoon of placebo gedurende een lange periode. Muizen die het schildklierafgevende hormoon kregen, ondervonden gewichtsverlies en vetafbraak.De behandeling veroorzaakte geen nadelige gebeurtenissen bij de dieren.
Exendin-4
Een andere experimentele behandeling met potentieel als gewichtsverlieshormoon is exendin-4. Deze stof houdt voedsel langer in de maag en onderdrukt daardoor de eetlust. In een publicatie uit 2011 in "Obesitas" werd gekeken naar de impact van exendin-4 op het lichaamsgewicht van proefdieren. Ten opzichte van placebo verminderde de hormoonbehandeling het lichaamsgewicht van zwaarlijvige ratten gedurende een testsessie van 10 weken. Interessant is dat occasionele wachttijden nodig waren om het effect te handhaven, en de toevoeging van YY3-36 leverde geen verder voordeel op.
