Deze week schreef de beroemde Franse actrice Catherine Deneuve, samen met honderd andere opmerkelijke Franse vrouwen, een open brief waarin ze het "recht om te pesten" verdedigde in de Franse krant Le Monde.
De brief erkende het Weinstein-schandaal en de daaropvolgende #MeToo-beweging als "noodzakelijke" krachten voor goed in de strijd tegen seksuele intimidatie, met name op de werkplek, maar de brief beweert ook dat de beweging te ver en te snel is gezwaaid een manier die de seksuele bekrachtiging van vrouwen in feite inperkt:
"Verkrachting is een misdaad. Maar proberen iemand op te pakken, hoe hardnekkig of onhandig ook, is geen - noch is dapperheid een aanval van machismo. Het Harvey Weinstein-schandaal leidde tot een legitiem ontwaken over het seksuele geweld waaraan vrouwen worden blootgesteld, met name in hun professionele levens, waar sommige mannen hun macht misbruiken… Maar wat verondersteld werd stemmen te bevrijden is nu op zijn kop gezet: ons wordt verteld wat goed is om te zeggen en waar we over moeten zwijgen - en de vrouwen die weigeren in te vallen lijn worden beschouwd als verraders, medeplichtigen!"
De open brief, waarvan de volledige Engelse vertaling hier te vinden is, biedt voorbeelden van wat de auteurs beschouwen als het bereik van de #MeToo-beweging. Het bevat mannelijke slachtoffers van de "heksenjacht", of de mannen die hun baan hebben verloren toen hun "enige misdaad was om de knie van een vrouw aan te raken, een kus te stelen, te praten over 'intieme' dingen tijdens een werkmaaltijd, of stuur seksueel geladen berichten aan vrouwen die niet geïnteresseerd zijn. " De auteurs verwijzen ook naar een verzoekschrift om een beroemd schilderij van een jong meisje dat dagdroomt in een "suggestieve" positie uit het Metropolitan Museum of Art te verwijderen, evenals een voorgestelde Zweedse wet die mondelinge toestemming verplicht zou stellen voor alle seksuele relaties.
Het volstaat te zeggen dat de in Le Monde gedrukte brief zonder tekort aan verontwaardiging werd ontvangen. Volgens The New Yorker: "Je hoefde niet ver te lezen om erachter te komen dat de verklaring gewoon weer een verontschuldiging was voor seksueel misbruik en intimidatie." En de Franse feministe Caroline De Haas smeet het en zei tegen CNN: "Feminisme gaat niet over bescherming van seksuele bevrijding, maar over bescherming van vrouwen."
Tot het laatste punt ben ik echter gedwongen om te vragen: Waarom moet het een keuze zijn tussen de een of de ander? Waarom kunnen we vrouwen niet beschermen tegen seksueel misbruik en tegelijkertijd traditionele verleidingsmethoden toestaan?
Naar mijn mening is het gemakkelijk om je een wereld voor te stellen waar die twee dingen naast elkaar bestaan - waar mannen vrijelijk hun interesse in een vrouw kunnen uiten en haar ook kunnen respecteren als ze nee zegt. Toen ik afgelopen herfst naar Europa ging, voelde het bevrijdend en opwindend om in een omgeving te zijn waar een man zich comfortabel voelde om mij op straat te benaderen. "Hallo mevrouw, " zou hij zeggen. "Ik liep gewoon op straat en ik zag je en liep een paar blokken verder voordat ik besloot dat ik terug moest komen om met je te praten. Je bent heel mooi. Wil je een kopje koffie?"
Vaker wel dan niet, zei ik: "Natuurlijk, waarom niet?" Ik voelde me meestal gevleid en opgetogen bij de onverwachte ontmoeting. De keren dat ik glimlachte en beleefd zei: "Nee, het spijt me", reageerden ze altijd door hun handen op te heffen in een "OK, geen probleem" -gebaar en door te gaan met hun dag.
Ik voelde me eigenlijk meer op mijn gemak om 'nee' tegen hen te zeggen dan tegen Amerikaanse mannen, omdat in Europa de hele interactie zoveel informeler aanvoelt. Als ik het moest raden, vroegen de mannen die me naar buiten vroegen waarschijnlijk 37 andere vrouwen die volgens hen 'heel mooi' waren die dag, dus het afwijzen van hen roept evenveel reacties op als het afwijzen van een croissant van een plaatselijke bakker. (Nu moet het vanzelfsprekend zijn dat ik het heb over interactie in het openbaar en niet op de werkplek, waar machtsdynamiek en andere factoren een geheel andere set regels vereisen.)
Ik ben duidelijk niet de enige in mijn angst dat #MeToo misschien een beetje uit de hand loopt. In The New Yorker waarschuwt schrijfster Masha Gessen dat het straffen van mannen voor "belangstelling tonen" een keerpunt in een "sekspaniek" zal veranderen. In zijn essay in New York Magazine over de 'excessen van #metoo' richtte Andrew Sullivan zich op de 'McCarthyist'-journalisten op Twitter die protesteren tegen een gepland artikel in Harper dat mogelijk de schuld zou geven aan Moria Donegan voor het creëren van de nu beruchte en controversieel, "Shitty Media Men List:"
"Juist de mensen die in de war waren over mogelijke online intimidatie van de lijstorganisatoren, gingen online om Roiphe 'pro-verkrachting', 'menselijke uitschot', 'griezel', 'teef' te noemen… Ze geloven nu in het onderdrukken van vrijheid van meningsuiting - zelfs voordat ze de inhoud kennen! Het lijkt me ook onheilspellend voor de journalistiek als geheel. Wanneer journalisten zelf campagnes voeren om het schrijven van andere journalisten te onderdrukken en van plan zijn een tijdschrift te vernietigen omdat ze hun ideologische lijn niet volgen zie hoe vrijheid van meningsuiting echt op het spel staat."
We zijn het er allemaal over eens dat elke vorm van seksueel misbruik moet eindigen. We zijn het er allemaal over eens dat de verraderlijkheid op de werkplek snel en volledig moet worden aangepakt. Maar het geeft me een pauze - en veel van mijn vrouwelijke vrienden pauzeren - om te denken dat we een samenleving creëren waarin de enige acceptabele manier voor een man om interesse in een vrouw te tonen, op Tinder of Bumble is.
Er zijn teveel feministen - van verschillende kleuren en geloofsovertuigingen - die eigenlijk willen dat een man de eerste stap zet, de gelegenheid heeft om ridderlijk te zijn, welkome complimenten te geven en om hen een gratis kopje koffie te geven voor het hebben van een mooie glimlach. De grotere klacht van Deneuve is er een die ik al lang heb gedeeld: dat wanneer feministen vrouwen vertellen wat ze willen en hoe ze moeten handelen, ze net zo onderdrukkend zijn als de patriarchie die ze proberen omver te werpen.
