Deel 1: Dood
De rode lijn op de monitor, vlak daarvoor stuitert, wordt vlakker. De groene eronder rolt even later plat uit. De man op de tafel heeft geen pols. Ik zie zijn hart bloot in zijn open borst, een nog steeds brok rauw vlees. Zijn longen worden niet langer opgeblazen.
"Alles is plat, " zegt Mehmet Oz, MD, achter zijn masker, starend over de loepen van zijn chirurg om zelf te kijken. Zijn handschoenen zijn besmeurd met bloed. "Dat is de klinische definitie van dood. Dat is normaal niet wat je wilt zien." En toch, daar is het.
De man op de tafel moet vandaag sterven.
Hij moet sterven om te leven. Mannen en dood. Nogal een paar. Wanneer een man een diepe behoefte heeft om veel geliefden te plezieren, geven sommigen de schuld aan zijn angst voor de dood. Anderen berispen een man van een bepaalde leeftijd in een rode cabriolet en laten hem weten dat hij de dood niet kan ontlopen, zelfs niet in een turbo.
En er is een ruim en populair aanbod van film, muziek en literatuur - van Johnny Cash tot Cormac McCarthy tot alle Shawshank Redemption die je op kabel kunt verwerken - ontworpen om een man te laten nadenken over de dood vanaf een veilige afstand.
Word druk met leven of druk bezig met kleuren. Rechtsaf? Rechtsaf.
Dr. Oz heeft de dood overwogen. Als hartchirurg en, ja, als gastheer van een televisieprogramma over gezondheid, is het zijn taak. Het is bekend dat hij literaire referenties naar voren brengt als hij het over leven en dood heeft.
"Herinner je je het gedicht van TS Eliot, 'The Love Song of J. Alfred Prufrock?' "vraagt hij mij. Ik wel, hoewel mijn herinnering eraan vaag is. "Er is een regel daar waar hij zegt dat de meesten van ons leven een koffielepel per keer. Dat is de grootste les die ik heb geleerd mensen te zien sterven. Je ziet ze emotioneel zowel als fysiek sterven. Je ziet ze smelten in het bed omdat niemand op bezoek kwam. Je ziet ze achterom kijken en beseffen dat ze het verpest hebben. '
Dr. Oz, 56, smaakt dit perspectief; je zou het voorkennis kunnen noemen. Hij ziet letterlijke dood maar ook levende dood - de nederlaag die ziekte met zich meebrengt, samen met de bonuslast van spijt. Het dwingt iemand te vragen: heb ik geleefd? Of sterven? Hebben mijn keuzes gedurende vele jaren het leven uit mijn leven weggezogen?
Daarom is de man op de tafel, bedekt met steriele wikkels, hoofd onder blauwe lijkwaden en doorzichtige plastic vellen, ogen dichtgebonden, huid als was, naamloos voor onze doeleinden. Hij vertegenwoordigt jou en mij en misschien zelfs ooit Dr. Oz. We weten het allemaal. Maar weten is niet genoeg. "Mensen veranderen gedrag niet op basis van wat ze weten, " zegt hij. "Ze veranderen op basis van hoe ze zich voelen. Wanneer je anders begint te denken over je verantwoordelijkheid, dan komt de kennis in het spel."
De anonieme figuur op de tafel heeft een naam en een familie. Maar is het zien van zijn toestand bloot genoeg genoeg om anderen hun dodelijk gedrag te laten veranderen?
"Daarom ben ik in de geneeskunde gegaan", zegt Dr. Oz. "Het is niet alleen zo dat je langer leeft. Je beseft waar echte vitaliteit over gaat."
De procedure van vandaag is een aortaklepvervanging met een dubbele bypass. Hoewel hij The Dr Oz Show drie dagen per week vastlegt, voert hij nog steeds elke donderdag een openhartoperatie uit. Hij doet dit om dezelfde reden dat sommige artsen op woensdag golfen - het maakt zijn hoofd leeg en focust hem. En als cardiothoracale chirurg wil hij zijn wortels als arts en genezer nooit opgeven.
De 56-jarige patiënt heeft sinds de geboorte een defecte aortaklep gehad. "Het zou drie flappen moeten hebben die samenkomen als een Mercedes-Benz-logo, " legt Dr. Oz uit, "maar hij heeft er slechts twee. Ze zijn gefuseerd. Na verloop van tijd ontwikkelt de klep met de turbulentie verkalking. In de laatste zes maanden heeft hij veel meer kortademigheid gehad. " Het angiogram vertoonde ook blokkades in twee slagaders rond zijn hart, dus de dubbele bypass is een bonus. Twee vaten die naar de borstwand lopen, worden omgeleid en in het hart genaaid om het bloed te leveren dat het nodig heeft.
Je leert veel bij het kijken naar openhartoperaties. Deze specifieke aortaklep heeft een diameter van 25 millimeter (bijna een inch). Een kleine schaal met plastic sjablonen helpt chirurgen het gat te meten. Wanneer het oude ventiel eruit is gesneden, geeft Dr. Oz het aan mij. Het weefsel is bleek en delicaat. Het punt waar de flappen zijn samengesmolten, voelt zo hard als een kiezelsteen. Vervangende kleppen kunnen mechanisch zijn, maar kunnen ook worden gemaakt van runder- of varkensweefsel.
Het vervangen van de klep duurt ongeveer 45 minuten en de bypass ent elk ongeveer 20 minuten. Feiten vliegen snel: de linker voorste dalende slagader - een van de zieke schepen - heeft de bijnaam de weduwnaar. En chirurgen zijn getraind om alleen hun duim, wijsvinger en middelvinger te gebruiken. Meer kan een orgaan beschadigen of doorprikken als het binnenkomt.
Daarvoor moest de patiënt worden voorbereid, zijn borst gekraakt en de borstwand voorzichtig van het borstbeen losgetrokken om het hart bloot te leggen. Dit duurde een paar uur, maar het is pregame. Het stoppen van het hart is het startschot. Een kruisklem op de aorta stopt bloed naar het hart. De "ingenieurs" die de hart-longmachine runnen, sturen een cardioplegische oplossing van 4 ° C rechtstreeks naar het hart om het af te sluiten en af te koelen, dat het weefsel tijdens de procedure beschermt. De patiënt loopt dan plat en is volgens de monitoren dood. Verdund, zuurstofrijk bloed circuleert door de patiënt via de hart-longmachine, een eenheid ter grootte van een postkar met wijzerplaten, lichten, buizen en verschillende roerturbines.
Zodra het hart stopt, heeft de chirurg twee uur. "Elke keer dat dit verder gaat, lopen het hart en de patiënt een groter risico", zegt Dr. Oz. "Zo snel naai je de klep dicht, doe je het ene transplantaat, doe je het andere, en haal je de hel eruit."
Je kunt ook een aantal niet-medische dingen leren terwijl je naar een stil hart staart. Zoals hoe goed we zijn in het herstellen van de terugslag van slecht leven, zoals Dr. Oz aantoont, maar behoorlijk slecht in het herstellen van het slechte leven zelf. Het zijn niet alleen onze twijfelachtige gewoonten; het is onze ontkoppeling van ons leven. Dr. Oz weet hoe diep deze zelfverzachtende werking is. Alledaagse beslissingen in het leven zijn meestal gebaseerd op verslavende neigingen - een gevoel maskeren dat je niet met iets anders wilt.
"Veel medicijnen zijn zo", zegt hij. "Dus als ik je een bloeddrukmedicatie geef, help ik je de hoge bloeddruk te blokkeren. Maar heb ik te maken met waarom je een hoge bloeddruk hebt? Wanneer ik je een middel tegen angst gebruik, blokkeer ik een slechte zaak, maar waarom heb je dat slechte ding?"
"Mannen weten het, " vervolgt Dr. Oz, "maar ze zullen niet luisteren. Het probleem met slim zijn is dat je beter tegen jezelf kunt liegen. Tegen jezelf liegen is een van de grootste fouten die we maken."
De plotselinge dood van James Gandolfini door een hartaanval in juni, op 51-jarige leeftijd, sloeg een snaar bij de dokter. "Hij was een kerel. En The Sopranos ging helemaal over familie. Ik opereerde op een van de Sopranos, en mijn partner opereerde op een andere terwijl de show bezig was. Ze hadden allebei precies waar Gandolfini aan stierf. Het was interessant om te zien Mijn partner en ik beseften hoe gek het gebruikelijk was dat mannen te veel tijd spendeerden om voor hun gezin te zorgen - dat is wat een knapperd doet - zonder voor zichzelf te zorgen."
Mannen, zegt hij, zijn de ergste patiënten. "Wreed. Ten eerste hebben we inherent geen inzicht in de specialiteit van het leven omdat de meesten van ons nooit de dood onder ogen zien. We hebben ook geen menstruatie en bevalling. Vrouwen hebben deze overgangsrituelen. Ze bloeden. Ze dragen. Het is. anders voor ons. We brengen ons leven, vooral onze jaren 40 en 50 door, bouwen monumenten voor onszelf zoals Ozymandias, de zelfbenoemde 'koning der koningen' in het beroemde gedicht van Percy Bysshe Shelley. We brengen de eerste helft van het leven door met het bouwen van het veld dat we ' opnieuw gaan spelen. Uiteindelijk, als het afbrokkelt, realiseren we ons wie we echt zijn."
Het wordt dan een legitieme vraag: tijdens het opbouwen van onze carrière, onze families, onze huizen…zijn we echt dol op Ozymandias en brengen we ons huidige (en kostbare) leven door in een poging onze onsterfelijkheid te verzekeren, terwijl we tegelijkertijd door ons lichaam branden met dat wat de werkelijkheid maskeert: de drank, de medicijnen, het werk?
"Stel uzelf deze vraag", zegt Dr. Oz. "Welk percentiel van je leven leef je? Ben je 90e percentiel van wie je zou kunnen zijn? Ben je 50e percentiel?" Hij lacht. "Ik wed dat de meeste mannen zichzelf in de onderste helft zouden plaatsen. Als ze eerlijk zijn."
Deel 2: Wonen
"Twee zachte ademhalingen alstublieft."
De verpleegster ventileert de patiënt. In zijn open borst, in de donkere schaduwen achter het stille hart, zie ik zijn longen opblazen…deflate…inflate…deflate.. "Klem is uit. Zachte adem alsjeblieft." Blaas…deflate… Zijn kransslagaders vullen zich met bloed en spoelen de cardioplegische oplossing weg die het stil hield. Binnen een minuut roert het stuk of rauw vlees. En beats.
Uit de OK laat Dr. Oz me een foto zien. Enkele weken eerder bezochten hij en zijn gezin een boerderij met roofvogels. Een van de stafleden stond achter Dr. Oz met een kippenembryo net boven het hoofd van de dokter. Vijftig meter verderop verwijderde een valkenmanager de kap van de vogel. Het laserde op de kip en vertrok. Dr. Oz zag alleen maar een krachtige vogel op hem af komen, klauwen uitgestrekt voor zijn gezicht. Maar het was noch dom noch roekeloos. Het scheerde over zijn haar en griste het vlees zonder krassen achter te laten. De foto toont het moment waarop het gebeurde, en nog iets: Dr. Oz's uitdrukking van angst en opwinding - het gezicht van een levende man.
Later vertelt hij me een verhaal: "Er was een 16-jarig kind dat meer dan 10 jaar geleden werd vermoord in de St. Paddy's Day Parade in New York. De vader had een hartoperatie nodig en hij kwam naar mijn kantoor. Hij was duidelijk moedeloos. Het kon hem niet schelen of hij leefde of stierf. Ik zei: 'Het is verschrikkelijk dat je je jongen bent kwijtgeraakt, maar ik kan niet opereren terwijl je in deze mindset zit.' Je wilt nooit iemand opereren die er niet om geeft als ze het niet halen. Je opereert op mensen die erom vragen. Dus ging hij weg.
"Een paar dagen later kwam er een andere vader die een hartoperatie nodig had. Ik heb de details doorgenomen en hij zei: 'Goed, wanneer wil je het doen?' Ik vroeg of hij enige angst had, hij zei dat hij veel had, maar hij vertelde me ook dat hij een 16-jarige zoon had die diepzinnig was - hij gebruikte het woord 'achterlijk', maar hij bedoelde ontwikkelingsachterstand - en hij deed alles voor hem. De jongen zou zonder hem sterven.
"Die eerste vader had 16 jaar gelukzaligheid met zijn zoon, planning voor zijn toekomst, spelen vangen, al deze dingen waar we trots op zijn. De tweede vader zal daar nooit iets van hebben. Maar hij waardeerde wat hij kon doen. Aan het einde, dat is waar het allemaal om draait."
Dr. Oz's patiënten - hij had er duizenden in zijn 30-jarige carrière - hebben hem het verschil geleerd tussen leven en sterven. Zoveel zijn dood, ook al hebben ze een hartslag omdat ze er niets om geven, de verbinding met geliefden verbreken, hun gevoelens verdoven met alle versies van novocaïne die de maatschappij biedt. Wanneer je tijd doorbrengt met Dr. Oz, zie je een geest die verloofd is. Je ziet een man in zijn huid leven, doelbewust bewegen, de taak uitvoeren die voor hem ligt. Als er één woord is voor wat hem onderscheidt, is het nieuwsgierigheid. "We begrijpen allemaal dat het niet de bestemming is, het is de weg", zegt hij. "Maar we krijgen het op cerebraal niveau. We moeten het op visceraal niveau krijgen. Diep in ons hart moeten we die wijsheid begrijpen. Als je je gestrest voelt, zou het niet in paniek moeten raken. Het zou je moeten opwinden." Hé, Ik ben gestrest, dat is echt gaaf. Wat is hier aan de hand? ' De meeste van deze gebeurtenissen zijn extern, alleen jij kunt beïnvloeden hoe dingen je intern storen. Het is dus geen stress - het is je reactie op stress."
Een man die echt leeft, houdt zijn hersenen bezig en zijn lichaam in beweging, en hij is op een fundamentele manier opgesloten in het moment. "Onze prefrontale cortex is zo groot geworden dat het niet is omdat we moeten jagen - reptielen kunnen prima jagen zonder het - maar zodat ik je kan lezen, zodat ik poker met je kan spelen, zodat ik kan zien waar je naartoe gaat en voorspellen wat andere bewuste dieren zullen doen. Wanneer we ons richten op het uitzoeken van wie we zijn en ons beste leven leiden, wordt die prefrontale cortex opgewekt. Maar als we het leven negeren, depressief zijn, stoppen we daar met verwerken."
Geneesmiddelen en media met een hoge inzet zijn twee manieren waarop Dr. Oz van moment tot moment betrokken blijft. Andere manieren: een lang huwelijk en vier kinderen, en uitstapjes naar raptor boerderijen. Maar er is nog een belangrijke les over in leven blijven waar niemand aan denkt. Het heeft te maken met een man die Dr. Oz ooit kende, Ned Carpenter genaamd.
"Ned diende in de OSS, de voorloper van de CIA, " legt hij uit. "Vloog bommenwerpersmissies boven Berlijn. Hij werd een vooraanstaand advocaat, een van de beste juristen in de natie, en stierf onlangs. Voor zijn lofzang las zijn familie een gedicht dat hij rond 1940 had geschreven toen hij 18 was en de oorlog begon Hij schreef alle dingen op die hij wenste, en een daarvan was dat de mensen die het dichtst bij hem stonden op een gegeven moment diepe maar beheersbare pijn in hun leven hebben. Ga naar buiten en faal, heb pijn, want als je het eenmaal hebt gevoeld, kun je het monster omhelzen."
Dr. Oz knikt en glimlacht. "Dat is de lijn van Mike Tyson, toch? Iedereen heeft een plan tot ze in de mond worden geslagen." Dan, pauzerend voor effect, voegt hij eraan toe: "Comfortabel zijn als je je ongemakkelijk voelt, dat is belangrijk. Je moet de reis aangaan die ongemakkelijk zal zijn. En koester het… Het is alleen wanneer je op het veld kunt spelen heb gebouwd dat je geniet van wat er echt toe doet."