De belangrijkste handicapproblemen in sportcentra over attitudes en kansen. Programma's zoals de Paralympics en Special Olympics bieden kansen voor sommigen. Toch meldt de Women's Sports Foundation dat hoewel bijna de helft van de kinderen met een handicap wilde deelnemen aan sport, 38 procent van hun ouders aangaf dat er geen dergelijke programma's bestonden. Het oplossen van gehandicaptenkwesties in de sport vereist het ontwikkelen van een gevoel van bewustzijn, evenals respect en acceptatie voor mensen met fysieke en intellectuele handicaps.
Video van de dag
Discriminerende attitudes
Hoewel artikel 30. 5 van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van personen met een handicap bestaat om de rechten van mensen met een handicap te waarborgen met betrekking tot deelname in sport, RightToPlay. org meldt dat er nog steeds sprake is van discriminerende attitudes. In het geval van reguliere sporten waarbij atleten in hetzelfde team spelen, ongeacht de aanwezigheid of afwezigheid van een handicap, kunnen de attitudes met betrekking tot het vermogen of het vermogen van gehandicapte spelers en veiligheidskwesties de overhand hebben, wat de deelname beperkt. Wanneer de sport handicapspecifiek is, zijn facilitaire zaken, gelijke oefentijd en het vinden van goed geïnformeerde coaches vaak een probleem.
Negatieve attitudes verslaan
Stereotypen, attitudes, aannames en percepties combineren vaak om een stigma rond mensen met een handicap te creëren. Deze belemmeringen voor sportparticipatie kunnen ertoe leiden dat een persoon met een handicap zichzelf als minder waardig beschouwt. Dit geldt vooral voor gehandicapte vrouwen. Volgens RightToPlay. com, slechts ongeveer 7 procent van de vrouwen met een beperking traint regelmatig of neemt deel aan welke sport dan ook.
Communautaire kansen kunnen ontbreken
De deelname aan sportactiviteiten is aanzienlijk lager voor gehandicapten, een feit dat CollegeSportScholarships. com zegt dat het misschien meer te maken heeft met een gebrek aan kansen dan met een gebrek aan motivatie. Dit kan zijn omdat, terwijl concurrerende organisaties beschikbaar zijn op nationaal en internationaal niveau, er minder grassroots-mogelijkheden zijn binnen individuele gemeenschappen.
Beoordeling van de risicofactor
Aannames en attitudes, waaronder die van uw arts, hebben vaak voorrang op feiten als het gaat om het beoordelen van de risicofactor voor gehandicapte sporters. In zijn boek 'Physical Medicine and Rehabilitation: Principles and Practice', identificeert senior medisch opvoeder Joel A. DeLisa twee veel voorkomende fouten in het denken. De fouten liggen aan tegenovergestelde uiteinden van het spectrum. De eerste is dat er geen risico bestaat; de tweede is dat er te veel risico's bestaan. Hoewel sportblessures een risico zijn voor alle atleten, merkt DeLisa op dat het algemene risico voor een persoon met een handicap niet hoger is vanwege haar handicap.Wanneer ze echter voorkomen, hebben blessures de neiging om gehandicapte sporters langer aan de zijlijn te houden. In plaats van dit toe te schrijven aan actieve participatie, wijst DeLisa op ineffectieve coachingmethoden en het gebrek aan toegang tot deskundige medische zorg als de primaire oorzaak.
