De vermoeidheidsindex is een concept dat wordt gebruikt in de studie van de ontwikkeling van vermoeidheid tijdens anaerobe oefeningen. Anaërobe oefening bestaat uit activiteiten - zoals sprinten - die afhankelijk zijn van glycogeen in plaats van zuurstof als brandstof. Je vermoeidheidsindex kan worden gemeten met een reeks getimede sprints; de resulterende figuur kan uw coach helpen bij het beoordelen van gebieden waarop u mogelijk uw training moet richten.
Video van de dag
Functies
De vermoeidheidsindex is een maat voor anaërobe capaciteit of uithoudingsvermogen. Het is de snelheid waarmee het vermogen in elke individuele atleet afneemt; met andere woorden, het betekent de snelheid waarmee je je vermoeid voelt tijdens het sprinten. De op running gebaseerde anaërobe sprinttest - of RAST - voor vermoeidheidsindex integreert statistieken van een reeks van zes sprints, gebruikmakend van uw maximale kracht - de statistieken van uw beste sprint - uw minimale vermogen - de statistieken van uw langzaamste sprint - en het gemiddelde van je sprints om te komen tot een cijfer gegeven in watts per seconde. Hoe hoger de vermoeidheidsindex, hoe lager uw vermogen om vermogen te behouden over een reeks sprints. Volgens de website Peak Performance kan een hoog vermoeidheidsgetal een coach helpen atleten te identificeren die zich moeten concentreren op het verbeteren van de lactaattolerantie.
RAST-test
De RAST is een sportspecifieke anaërobe test, ontwikkeld door de Universiteit van Wolverhampton, Verenigd Koninkrijk, om moeheidindex eenvoudig en economisch te meten. Bovendien kunnen coaches het piekvermogen, het gemiddelde vermogen en het minimale vermogen van een atleet beoordelen. Voor fietsers kan een soortgelijke test, de WANT- of Wingate Anaerobic 30-cyclustest, worden gebruikt, maar deze is gecompliceerder om toe te dienen en vereist een computer en een fietsergometer.
RAST-testprocedure
De atleet voert zes sprints van 35 meter uit - elk vertegenwoordigt een maximale inspanning - met precies 10 seconden toegestaan tussen elke sprint voor turnaround. Twee timers met stopwatches worden gebruikt, een voor de sprint en een voor de ommekeer. Aan de hand van het gewicht van de atleet, de afstandsloop en de tijd kunt u de kracht van de atleet berekenen. De snelste sprinttijd wordt gebruikt om het maximale vermogen te berekenen, terwijl de langzaamste tijd wordt gebruikt voor het minimale vermogen. De vermoeidheidsindex wordt gevonden door het minimale vermogen van het maximale af te trekken en de som vervolgens door zes te delen: het aantal sprints in de test. Het gemiddelde - of gemiddelde - vermogen geeft het vermogen van de sporter weer om het vermogen in de loop van de tijd te behouden. Het wordt gevonden door het vermogen van elk van de zes sprints toe te voegen en te delen door zes. Peak Performance merkt op dat hoe hoger de gemiddelde vermogensscore, des te beter het vermogen van de atleet om anaerobe prestaties te behouden.
Lactaat
Tijdens intensieve inspanning kunnen spier- en bloedlactaat tot zeer hoge niveaus stijgen.Lactaataccumulatie veroorzaakt een verhoogde concentratie van waterstofionen en overeenkomstige acidose, een primaire factor in spiervermoeidheid. Sporters met een hoog vermoeidheidsindexcijfer moeten trainen om de lactaattolerantie te verbeteren om sneller herstel van explosieve uitbarstingen van snelheid en kracht te bevorderen. Training van lactaattolerantie begint meestal halverwege het pre-seizoen, nadat een aerobe basis is gebouwd met continue of intervaltraining. Boren met herhalingen van sprints en shuttle runs produceren hoge niveaus van melkzuur; naarmate de tolerantie van het lichaam voor lactaat toeneemt, neemt ook de capaciteit voor efficiënte verwijdering toe.
