De geschiedenis van Baklava gaat terug tot de 8e eeuw voor Christus, toen de Assyriërs het voor het eerst bakten in hun houtovens. Van daaruit, terwijl het recept naar de buurlanden reisde, pikte het de uniciteit op van de landen die het doorkruiste.
Baklava is een gebakje, rijk aan noten en gezoet met honing. Het werd ooit verheven tot de status van voedsel voor de rijken en de aristocraten. Het is nu een weelderige traktatie die enorm wordt genoten met een kopje vers gezette koffie. Het is ontstaan in de 8e eeuw, ergens in het Midden-Oosten en de Middellandse Zee. Zoals de meeste oude dingen, is de geschiedenis van dit gerecht ook verwikkeld in controverse over wie de eerste mensen waren die het bakten. Hoewel veel landen aanspraak maken op de ontdekking ervan, was het de smaak die buitenlanders verleidde om het recept mee naar huis te nemen. Terwijl het over vlaktes, heuvels en de zee reisde, droeg het een vleugje van de kruiden en culinaire specialiteiten van elke cultuur met zich mee op zijn reis door verschillende landen. De geschiedenis van Baklava is net zo intrigerend als de geschiedenis van de zijderoute, waarvan bekend is dat de baklava heeft gereisd om Armenië en verder te bereiken.
Er wordt algemeen aangenomen dat het de Assyriërs waren die dit heerlijke gebakje voor het eerst maakten in de 8e eeuw voor Christus. Ze bakten een paar lagen deeg met daartussen gehakte noten. Het werd bereid in ovens die werden gestookt door hout te verbranden en er werd ook een dikke stroop honing toegevoegd om het zoet te maken. Mesopotamië werd bezocht door de zeelieden en kooplieden uit Griekenland. Ze ontdekten al snel de verrukking van dit heerlijke dessert en zo reisde het van zijn geboorteland naar Athene. De bijdrage van Grieken aan dit gerecht is aanzienlijk. Ze bedachten de techniek waarmee het deeg in flinterdunne lagen kon worden gerold, in tegenstelling tot de grove, broodachtige textuur van Assyrisch brood. Deze flinterdunne vellen werden 'Phyllo' of 'fillo' genoemd, wat in het Grieks blad betekent. Tegen de 3e eeuw voor Christus werd het een delicatesse voor de rijke families in Griekenland. Het recept bereikte Armenië via de Spice and Silk-route. Ze voegden er kaneel en kruidnagel aan toe. Toen het recept aan de Arabieren werd onthuld, droegen ze het gebruik van rozenwater en kardemom eraan bij.Dit recept reisde vanuit de plaats van herkomst naar het westen naar de keuken van de rijke Romeinen en werd toen een onderdeel van de Byzantijnse keuken, waar het populair bleef tot het einde van het rijk in 1453 na Christus. Perzische heersers.
In de 15e eeuw veroverde het Ottomaanse rijk Constantinopel, het hele koninkrijk Armenië, bijna alle Assyrische landen en enkele westelijke provincies van het Perzische koninkrijk. De keuken van de Ottomaanse heersers had chef-koks en ambachtslieden uit alle nieuw veroverde landen in dienst en in bijna het hele nieuwe rijk werd dit dessert gebakken, zij het met kleine variaties. De koks gingen met elkaar om en perfectioneerden de kunst om verschillende variaties op dit gerecht te maken. Wat ervoor zorgde dat het een koninklijke status kreeg in het Turkse koninkrijk, is het feit dat de ingrediënten, voornamelijk honing en pistache, afrodiserende eigenschappen zouden hebben. De kruiden zoals kardemom voor mannen, kaneel voor vrouwen en kruidnagel voor beide geslachten werden toegevoegd volgens het geslacht van de consument, omdat werd aangenomen dat specifieke kruiden de seksuele prestaties van specifieke geslachten zouden verbeteren.
Onder de heerschappij van het Ottomaanse rijk was de kunst van het maken van baklava bijna geperfectioneerd. Toen het rijk zich in de 18e eeuw openstelde voor westerse culturen, brachten de chef-koks uit het Westen bepaalde veranderingen en toevoegingen aan in de manier waarop dit dessert werd gepresenteerd. Het werd naar Amerika gebracht door de immigranten uit Griekenland en het Midden-Oosten. Tegenwoordig wordt het vaak geserveerd in de restaurants van al deze landen.
Voeding
Door de zoetheid van dit dessert vragen mensen zich vaak af wat de calorieën zijn. Dit gebak is echter buitengewoon voedzaam. De noten die gebruikt worden bij de bereiding zijn goed voor het hart. Ze zijn een rijke bron van vezels en mineralen zoals magnesium, koper, vitamine E en foliumzuur. Walnoten en amandelen zijn goed voor het cholesterolgeh alte in het bloed. Walnoten zijn een rijke bron van omega 3-vetzuren en verminderen het risico op hartaandoeningen.
Dit dessert is het resultaat van opeenvolgende toevoegingen van culinaire specialiteiten, terwijl het van de ene cultuur naar de andere reisde.Het resultaat is dat het vol zit met de goedheid van de kruiden en noten uit het Midden-Oosten en het Middellandse Zeegebied en hoog scoort op het gebied van smaak door het royale gebruik van honing.
